Het Limburgse DeWolff is inmiddels niet meer weg te denken van de Nederlandse podia. Met hun zeer eigen sound, wat ze zelf omschrijven als psychedelische southern rock hebben ze al een behoorlijke fanbase op weten te bouwen. Helaas is door het coronavirus niet mogelijk voor bands om op tour te gaan. Een flinker domper voor ons concertliefhebbers, maar ook zeker voor de artiesten zelf.
Gelukkig hebben de heren van DeWolff daar iets op weten te vinden. Samen met Tivoli programmeur Thijs van der Krogt zijn ze op het idee gekomen om daar, in TivoliVredenburg te Utrecht, al hun albums volledig te spelen. Negen studio albums staat gelijk aan negen live streams/concerten. Die reeks werd de Nonagon Marathon genoemd. In totaal 101 songs naar verluid.
Het laatste concert vond plaats op 23 maart. Bij deze slotdag stond hun eerder dit jaar uitgekomen plaat ‘Wolffpack’ centraal. Om stipt 20.30 was het zover, de stream werd begonnen. In een prachtig en ultiem psychedelische bewerking van het beeld waande je je meteen in de jaren 60. Erg leuk bedacht met de green screens.
Afgetrapt werd er met het geweldige ‘Yes You Do’. Met deze opening is meteen duidelijk, de mannen hadden er zin in en het geluid was goed. De drie heren die DeWolff vormen: Pablo van de Poel, Luka van de Poel en Robin Piso werden tijdens deze reeks bijgestaan door een flink aantal gastartiesten en tijdens deze stream was dat niet anders.
Hetgeen wat daarvan vooral eruit sprong waren de twee Duitse achtergrondzangeressen die bij een aardig aantal nummers meededen. ‘Sweet Loretta’ was het eerste nummer waar ze tevoorschijn kwamen en op die track maakte ze ook de meeste indruk. Erg sterke vocalisten en uitstekend bij stem.
Voor ‘Roll Up The Rise’ werd de slide tevoorschijn gehaald, die nog wat extra kleur gaf aan de al zeer kleurrijke visuals. Dit nummer doet mij in de zangmelodie altijd wat denken aan ‘Living In The Past’ van Jethro Tull. Er kwam tijdens ‘Bona Fide’ nog een of ander wezen kort in beeld dat losging op dat nummer. We kunnen zonder twijfel stellen dat er tijd in deze reeks is gestoken waarvoor respect en complimenten.
Afgesloten werd er met een track die niet op de originele ‘Wolffpack’ te vinden is. Eerder kwam ook al zo’n nummer, ‘Live Like You’. ‘Buckshot Baby’ is namelijk alleen te vinden op de limited edition. Hier kwam nog een gastzanger bij kijken, met een enorme bonk energie. Het nummer werd uitgerekt met onder andere een heerlijke solo. Terwijl alle gastartiesten aan het jammen waren, kleedden de heren van DeWolff zich om.
Ze kwamen het beeld weer in met speciale kleding waardoor alleen hun handen en hoofden zichtbaar waren in het decor. Hierop vroeg de gastzanger meerdere malen waar hun geslachtsdelen waren gebleven. En dat was eigenlijke het enige minpunt aan de hele show. Het was een zeer waardige afsluiter van een mooie reeks. Waarschijnlijk hebben de heren er weer een nieuwe schare fans bij. Hopelijk kunnen we ze snel weer live aanschouwen, want man, wat was ik graag live bij deze show aanwezig geweest. Een lichtpuntje in deze rare tijd. Chapeau!
