Grant Haua is een Nieuw-Zeelandse man met een gitaar, zo wil hij namelijk het liefste gewoon worden genoemd, dus zo kondigen we hem dan ook aan. Met ‘Awa Blues’ heeft hij zijn tweede studioalbum uitgebracht. Deze kwam maar liefst dik tien jaar na zijn debuutalbum ‘Knucklehead’ die dateert uit 2010.
Op dertienjarige leeftijd pakte Haua voor het eerst een gitaar op. Dat deed hij niet per se om ook echt muzikant te worden. Zijn jongere broertje had een jaar daarvoor een gitaar gekregen en Grant Haua merkte dat zijn broertje meteen meer aandacht kreeg van de vrouwen. Daarop besloot hij dat hij ook zo’n ding nodig had, helaas met minder succes bij de vrouwen dan hij had gehoopt. Gelukkig voor ons besloot hij wel door te gaan met waar een gitaar eigenlijk voor bedoeld is, muziek maken.
Op het debuut werden de nummers twee keer geoefend en de derde keer opgenomen. Dat zorgde toen voor een soort van puurheid die redelijk goed aansloeg. Voor dit tweede ‘Awa Blues’ wilde hij het even wat anders gaan doen. ‘’Keep it acoustic but add a few extra instruments. Spend more time spit polishing the individual tracks, yet, try to maintain that rough integrity. And hopefully by not taking myself too seriously, I could potentially play some seriously good shit.’’
Tweede nummer op de plaat ‘This Is The Place’ is het beste nummer op de plaat. Het brengt een bepaald gevoel met zich mee. Haua zelf zei over het nummer: ‘’In the song, ”This is the Place”, the emotion I felt when I recorded the first vocal really took me by surprise. I almost choked up singing that song because I was so immersed in it, it dragged me in. I was getting flashbacks of my mum, of old childhood friends, my wife and kids, my dad, the whole deal. It was unexpectedly intense but gloriously genuine, you can’t fake that shit.’’ Zoals je ziet is hij niet bepaald ziek van een beetje shit hier en daar.
‘Can’t Let It Go’ is een track vol met snelle gitaarkunsten, voor liefhebbers daarvan een hele fijne om eens te checken. Daaroverheen komt niet te overheersend nog een hammond orgel tegen het einde.
De rest van de plaat is vooral gevuld met stuk voor stuk fijne bluesnummers die erg prettig wegluisteren. De factor akoestisch zorgt voor een relaxte sfeer bij het luisteren. De doorleefde stem van Haua komt mooi uit in de blues en we mogen dus blij zijn dat hij z’n gitaar destijds niet weg heeft gegooid.
Al met al dus een prima release. Hopelijk wordt hij met deze release wat bekender dan alleen in eigen land. Met name ‘This Is The Place’ is zeker een aanrader en springt er echt wel flink uit. Rest van het album is weinig mis mee. (7/10) (Dixiefrog)
