Onlangs kwam voor het eerst sinds acht jaar weer een nieuwe album uit van de veelgeprezen Canadese Alanis Morissette. Sinds het laatste album ‘Havoc and Bright Lights’ uit 2012, dat het ergste deed vermoeden, is het toch niet stil geweest rond de zangeres. Er kwam een live album uit met opnames van haar optreden op het Montreux Jazz Festival en daarnaast werd de markt wel een beetje doodgeslagen en overvoerd met special editions en anniversary editions van haar commercieel en artistiek meest bekende werk ‘Jagged little Pill’. Het deed vermoeden dat Morissette na haar laatste prachtige album ‘Flavors of Entanglement’ uit 2008, zich meer heeft gericht op het familieleven en het inpassen in een andere rol, dan dat ze nog heel erg bezig was met haar muzikale carrière.
Nu is er dan het nieuwe album ‘Such Pretty Forks in the Road’, dat door platenmaatschappij RCA enorm slim en gedoseerd vermarkt wordt, want de eerste single ‘Reasons I Drink’ kwam al vorig jaar uit en droeg een belofte in zich die de liefhebbers deed smachten naar meer.
Nu is er dus dat album. Elf nummers lang klokt het op 46 minuten. Na een aantal draaibeurten is het nog niet eenvoudig om dit werk te duiden. Het album leunt extreem heavy op de zo typerende ballads die we van Alanis kennen. Toch gaat het album geen moment vervelen. Morissette leunt niet gemakzuchtig onderuit en produceert niet voor de zoveelste keer een andere interpretatie van ‘Thank You’ maar weet een volledig herkenbare, maar toch authentieke en integere sound neer te zetten die inmiddels voor iedereen herkenbaar is als een ‘Alanis Morissette’ song.
Het album begint met ‘Smiling’. Instant herkenning. Het nummer is bij de echte Alanis-fans wel al bekend, want al in 2018 geschreven voor de ‘Jagged Little Pill’ musical die weer gebaseerd was op het debuutalbum van de zangeres. Een prachtige track met een heel mooie dynamische opbouw; de frêle zang, vaak gedubbeld. Kippenvel.
‘Ablaze’ dan, met gemak het mooiste nummer van dit album. Ze schreef het voor en over haar kinderen. Het zou een totaal versuikerde draak van een stuk kunnen zijn als het niet zo godsgruwelijke mooi was. Wat een tekst. Die tekst gaat verder dan een ode aan haar eigen kinderen, het is een prachtige tekst die een soort oproep is aan ons allemaal om verantwoordelijkheid te nemen voor onze wereld en hoe we die nalaten aan onze kinderen. Een classic.
‘Reasons I drink’ was de eerste single van dit album die al maanden geleden uitkwam als wegbereider voor dit album. Een pop track met een erg goede tekst weer, een lekkere drive and punch. Jammer dat het geen grotere hit werd. ‘Nemesis’ is met een kleine 6 minuten het langste nummer op het album. Een langzame, mooi opbouw waarbij steeds weer wat moois op de wagen geladen wordt. Mooie koortjes, Kate Bush-achtige drumpartijen die doen denken aan ‘Running up that Hill’. Ironisch genoeg gaat het nummer erover hoe weinig Alanis voelt voor verandering. Ze laat dit op een mooie manier zien door op haar volstrekt eigen manier deze track, volledig nieuw, maar ultiem herkenbaar op te nemen.
‘Such Pretty Forks in the Road’ is een prachtig album geworden, dat naarmate je er meer naar luistert steeds meer van haar geheimen prijs zal geven. Ja, er staan veel ballads op en een rocker a la ‘You oughta know’ wordt dan ook gemist, maar Alanis is inmiddels groter geworden dan haar eigen classics. Het materiaal op dit album is allemaal van een uiterst hoog niveau, dat nog maar zelden gezien wordt in de huidige muziekscene. Een album ook waarmee Alanis Morissette andermaal toch weer bewijst een heel grote artieste te zijn die we heel nodig weer eens live zouden moeten kunnen gaan bewonderen. Met dit album kunnen we wel weer 5 jaar of zo vooruit. (8/10) (RCA)