“Als je het nieuwste album ‘Oh Paradise’ vergelijkt met jullie eerdere werk, plaats je het dan meer in jullie begintijd?“ “Nee, nog daarvóór, eigenlijk…” Een uitspraak waarmee frontman Philip Bosschaerts de ontwikkeling van zijn band Mintzkov in een verrassend historisch perspectief plaatst. In de rest van ons prettige gesprek toont hij zich ook een bevlogen en enthousiast verteller; met verhaallijnen over ‘Lies’, het nieuwste album en de groten der Belgische muziekscene…
We hadden elkaar eigenlijk willen treffen voorafgaand aan het concert in de Trix of bij hun try-out in Café Café… Het werden mijn en zijn kamer met twee laptopschermen en pakweg honderd kilometer ertussen. Meer dan voldoende afstand in deze Coronatijd. Ondanks deze afstand spat Philips trots van het scherm als we praten over ‘Oh Paradise’, hun zojuist verschenen, en goed ontvangen, album. Hún album: van hem en van bassiste/zangeres Lies Lorquet en drummer Min Chul Van Steenkiste. Nadat twee jaar geleden Pascal Oorts en Daan Scheltjens de band verlieten, werd Mintzkov weer een trio. “Er is veel veranderd en tegelijk ook weinig. Wij drieën zijn altijd al de spil geweest. En onze nieuw plaat is net even anders, maar heel herkenbaar. We konden ook nieuwe mensen gaan zoeken, maar dat wilden we niet. We wilden het anders gaan doen.” Mintzkov ging bewust terug naar haar roots. “Het is een echte gitaarplaat geworden. Maar we hebben ook meer geëxperimenteerd met nieuwe geluiden. In twintig jaar leer je dat iets onvolmaakt ook heel mooi kan zijn.”
Twintig jaar sinds Mintzkov Humo’s Rockrally won en waarin vijf albums werden gemaakt. En waarbij het ook even leek of Mintzkov van de aardbodem was verdwenen. Tussen ‘Oh Paradise’ en voorganger ‘Sky Hits Ground’ lagen liefst zeven lange jaren. “Nee, we hebben nooit gedacht om te stoppen. We zijn voor het publiek even weggeweest, maar ik wil het geen comeback noemen. Misschien is het door de nieuwe manier van werken wel meer een debuut geworden.” In geluid, sfeer en attitude plaatst de frontman van Mintzkov het zojuist verschenen ‘Oh Paradise’ dus nog voor hun debuut ‘M For Means And L For Love’ uit 2003, als een proloog die verhaalt wat er aan die glansrijke twintig jaar is voorafgegaan.
Een proloog waarin zijn muziekmaatje Lies Lorquet een grotere rol heeft dan in de overige twintig jaar. Behalve in haar strakke baspartijen blinkt zij nu ook uit als zangeres. In eerdere albums met backing vocals, nu ook als leadzangeres. “Maar ik heb wel aan haar moeten duwen en trekken om die leadzang te doen.” Gelukkig ging Lies overstag en bewijst in een nummer als ‘Unlike the Sun’ dat haar rauw-sensuele stem een heerlijke aanwinst is voor het toch al aangename Mintzkov-geluid. De vergelijking met de legendarische Kim Deal en de Pixies is nooit ver weg. Artiesten die ook de redenen waren waarom Philip en Lies ooit zelf zijn begonnen met muziek maken, evenals de tijdgenoten Sonic Youth en Pavement. Met het verglijden der jaren zijn de invloeden vanzelfsprekend veel breder geworden. “Ik luister nu meer naar experimentele muziek en jazz.” Richtingen die Philip kwijt kan in onder meer Glitterpaard, de tribute band voor Sparklehorse. En in Dark Early Morning Night, “waarin ik meer intieme en experimentele songs speel.”
In Mintzkov zijn het altijd Lies en Philip geweest die samen de songs hebben opgebouwd. “Er is een ongelooflijke wisselwerking tussen ons. Die maakt die Mintzkov sound. We beginnen vanuit de muziek en dan komen de teksten, meest fragmentarisch, en beeldend.” Er is in die twintig jaar wel duidelijk iets veranderd. “Vroeger kon ik heel lang blijven knoeien met een tekst die ik niet goed vond. Nu laat ik dingen veel meer los. Niet alles hoeft logisch te zijn in teksten. Dat is ook het ouder worden, denk ik. Je leert meer relativeren. Met een song ga je de wereld echt niet veranderen.”
In die twintig jaar is Mintzkov onderdeel geworden van een avontuurlijke Vlaamse muziekscene, veel gevarieerder en gedurfder dan de Nederlandse. Philip beaamt dat moeiteloos. “Ze vragen me in Nederland altijd: ‘wat moeten wij doen om ook zo’n leuke scene te krijgen?’ Dan zeg ik altijd: ‘wij hebben toch dezelfde platenkast?’.“ Hij heeft ook een voorzichtige verklaring voor het Belgische avontuur. “We zijn een heel klein landje en hebben ons altijd moeten bewijzen. We hebben geen traditie, zoals de Fransen met hun chanson. Wij zijn altijd op zoek moeten gaan naar ons eigen ding en hebben daarom van overal iets gehaald en in de blender gegooid. En dat is misschien nu wel onze eigen traditie aan het worden.”
Gevraagd naar de drijvende krachten achter deze geweldige Belgische scene, noemt Philip moeiteloos een aantal namen. “Natuurlijk TC Matic, experimenteel en Europees. Ook de eerste band die over heel Europa speelde. DEUS deed dat in de jaren ’90 ook, heel eigen en toch ook experimenteel. En Gorki: die toonde dat je ook heel mooie dingen kan schrijven in het Nederlands.” En Mintzkov zelf, vaak vergeleken met dEUS…? “Ha, the story of my life. Mijn stem wordt heel vaak met die van Tom Barman vergeleken. Wij maken ook een soort van alternatieve rock, maar dEUS is veel breder gegaan, van ballads tot harde rock. Wij zitten altijd op een kruispunt tussen een alternatieve hoek en een pophoek. Juist daar proberen we een plek te vinden: nieuwe dingen doen, maar wel iets dat mensen kunnen volgen en begrijpen…
Een wijze man, die Philip Bosschaerts. Kent zijn plek in de muziekgeschiedenis en plaatst zijn nieuwste werk gewoon aan het begin van alles. Als een proloog, een verklaring waardoor Mintzkov Mintzkov is geworden, met die heerlijke eigenzinnige sound. Klaar voor nog eens twintig jaar.
