De carrière van Gary Moore liep als een grillige tijdlijn door zijn leven, vol met wendingen, bochten en obstakels. Maar ondanks dat verloor de Ier nooit het vertrouwen in de kracht van live muziek. Veertien maanden voor zijn tragische dood op 58-jarige leeftijd, speelde de legendarisch gitarist een eenmalige club show in de Islington Academy in Londen. Na tien jaar brengt Provogue, een onderdeel van de Mascot Label Group, deze nooit eerde uitgebrachte opnamen uit als ‘Live From London’ op 31 januari 2020.
Wanneer Moore in de pubertijd raakt, wordt hij op slag verliefd op de blues stijlen van Amerikaanse giganten als Paul Butterfield en de Engelse blues godfather John Mayall ten tijde van ‘Beano’, zijn album met Eric Clapton. Tijdens diezelfde periode ziet hij wat de emotionele impact van de live blues is tijdens een show van Peter Green in de ruige Club Rado in Belfast. Al deze invloeden zijn terug te vinden in de tracklist van ‘Live in London’.
Moore’s eerste, semi professionele stappen in de muziek waren met de Beat Boys en Skid Row uit Dublin. Dit leverde hem een ontsnapping uit Belfast op en de vriendschap van de chaotische frontman Phil Lynott. Later als Lynott een invaller zoekt voor zijn nieuwe band Thin Lizzy, vraagt hij Gary Moore. In Thin Lizzy wordt hij aanbeden als gitaarheld en hij speelt deze rol met verve, maar na enige tijd besluit hij toch op te stappen omdat hij bang is dat deze band zijn lichamelijke ondergang wordt en gaat spelen bij Collosseum II, de virtuoze jazz-fusion band van Jon Hiseman.
Elke keer als Moore in de kleedkamer zijn gitaar pakt zijn het de tijdloze licks van de Mississippi Delta Blues die hij speelt en in 1990 ziet hij het licht en komt met ‘Still Got The Blues’. Deze wedergeboorte van Gary Moore als een echte blues man is een commercieel schot in de roos. Maar door de samenwerkingen met Albert King, Albert Collins en zelfs George Harrison ook een doorslaand credible succes.
Een aantal songs van ‘Still Got The Blues’ werd de basis van Moore’s live shows en bleven dat ook. Als in december 2009 de Islington Academy volloopt met fans en show begint die ‘Live in London’ gaat worden, is de toon snel gezet met Albert King’s ‘Oh Pretty Woman’ en dat gaat in een rechte lijn door naar het rauwe ‘Walking By Myself’ en de huilende melodie van het titel nummer. En uiteraard is er ruimte voor ‘Parisienne Walkways’, zijn UK top 10 hit en die klinkt frisser dan ooit tevoren. Gary over de favoriete toegift van de fans: “I can hardly get away without doing it. It’s quite a long version, because I like to draw things out. Us guitar players, if we can squeeze a bit more out of it, we’re gonna do it, aren’t we?”
Van de opening song tot de toegift, Moore gaf alles wat hij in zich had in Islington en herbeleefde sommige van de cruciale fases in zijn leven. Van zijn laatste album ‘Bad For You Baby’ uit 2008 speelde hij de energieke titel track, het hoge snelheid country blues nummer ‘Down The Line’s’ en het emotie volle ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ van Donny Hathaway. Uit de oude doos komen Otis Rush’s ‘All Your Love’ en een gevoelige versie van John Mayall’s ‘Have You Heard’. Beide songs moet Moore voor het eerst gehoord hebben op ‘Beano’ als tiener.
Des te schrijnender dat iets meer dan een jaar later hij er niet meer is en zijn gierende Les Paul voor altijd stil is. Het sloeg een grote kloof in de blues gemeenschap. Ondertussen zijn er tal van nieuwe gitaar helden opgestaan, maar het gemis van de Ier blijft voelbaar. ‘Live From London’ is een laatste flard van een geniale muzikant en laat nogmaals horen waarom hij de beste van zijn generatie was.
Tracklist ‘Live From London’:
1. ‘Oh, Pretty Woman’
2. ‘Bad For You Baby’
3. ‘Down The Line’
4. ‘Since I Met You Baby’
5. ‘Have You Heard’
6. ‘All Your Love’
7. ‘Mojo Boogie’
8. ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’
9. ‘Too Tired / Gary’s Blues 1′
10. ‘Still Got The Blues’
11. ‘Walking By Myself’
12. ‘The Blues Is Alright’
13. ‘Parisienne Walkways’
