5 januari 2001 stonden drie dames uit Vlaanderen op het podium van Theater De Schalm in Veldhoven. Het was na Lowlands in 1999 en Folkwoods en Pinkpop in 2000 één van de eerste concerten van de Belgische dames in Nederland. Tweemaal kwamen ze nog in de regio Eindhoven, in de Effenaar in 2001 en in 2006 in de Stadsschouwburg (nu Parktheater). Steeds minder vaak kwam Laïs naar Nederland, een handvol optredens in de laatste 10 jaar, helaas. Maar nu, voor het 25 jarig jubileum, gelukkig, in het Muziekgebouw Eindhoven; het enige jubileumconcert in Nederland.
Twee concerten in een kerkje niet meegerekend is het negen jaar geleden dat de dames in een Nederlands theater stonden tijdens een folkfestival destijds. Een tuinconcert nog en verder moeten we terug naar 2009, toen de dames tweemaal in Amsterdam stonden. In een echte zaal onder de grote rivieren moeten we terug naar 2008, toen ze in het Koningstheater in Den Bosch stonden. Zonde, want Laïs verdient zo veel meer, zo bleek ook zaterdagavond in het Muziekgebouw in Eindhoven.
A capella vingen Annelies Brosens, Nathalie Delcroix en Jorunn Bauweraerts aan, enkele minuten later vergezeld door hun vijfkoppige band. Dat publieksparticipatie een vereiste was deze avond werd al direct duidelijk. “Kies maar een stemtoon”, gaf Delcroix aan om het publiek direct te laten meezingen. “Zijn jullie een koor?”, complimenteerde de zangeres en bracht de sfeer direct op Bourgondisch niveau. Niet slechts eigen composities, ook covers, zoals van de Vlaming Wannes Van de Velde.
Er is in die 25 jaar veel gebeurd met Laïs. Acht albums, het voorprogramma van Sting op zijn Franse tournee, honderden concerten en een volwassener repertoire. Hoewel de Middeleeuwse, vaak schunnige en gewelddadige teksten stand hielden en de stemmen van de drie sirenen onverminderd op elkaar ingespeeld bleven. Laïs blijft afwisselen tussen Nederlandstalig, Engelstalig, Franstalig, Italiaans, Bosnisch, Fins en eigenlijk iedere taal die de dames op dat moment maar geschikt lijken te vinden. Folk zonder grenzen kunnen we het ook wel noemen. Toch zijn de scherpe kantjes er toch wel wat afgesleten door de jaren heen. Muzikaal niet, maar wel qua teksten.
Teksten over moord, huislijk geweld of roof, je verwachtte het wellicht eerder bij een death metalband dan bij een Vlaams folktrio. Toch werden de liedekes, vergezeld door instrumentarium als Ierse harp, draailier, accordeon, banjo, cello, contrabas, drums en gitaar de uitverkochte Eindhovense zaal in geslingerd alsof het zoetzappige K3 liedjes waren. Toch is die vergelijking niet geheel ongepast, aangezien ook de Vlaamse kindergroep vroeger nogal schunnige dubbelzinnigheden verwerkte in hun liedjes.
Jorunn, Nathalie en Annelies pakten hun eigen momentjes en gaven complimenten over de zangkunsten van het Nederlandse publiek. “De tour is pas net begonnen, maar we kunnen nu al zeggen dat de Nederlandse zangkwaliteiten beter zijn dat de Belgische”, waarna vanaf de eerste rij prompt “Slijmerd” het podium op werd geslingerd. “De directheid van de Nederlanders moeten we dan ook maar meteen meepakken”, klapte Jorunn er direct op. Hilariteit alom en dat is wellicht een goede bewoording van de sfeer van de avond.
Met oudjes ‘Tina Vieri’ en natuurlijk ‘ ’t Smidje’ besloten de dames de avond. Bij hun bekendste ‘ ’t Smidje’ ging de zaal dan ook helemaal los, om daarna om een welverdiende toegift terug geroepen te worden. Met hun eigen versie van de Andrew Sisters classic ‘Boogie Woogie Bugle Boy’ kwamen de dames terug en met hun eigen klassieker ‘Le Renard et la Belette’ kwam het programma ten einde. Het overweldigende applaus echter maakte dat de drie-eenheid er een verlenging aan vast plakten, maar het hoogtepunt moest dan nog komen. Blij verrast vanwege het overtuigde applaus uit Nederland bleven de dames verwonderd achter toen de band al halverwege de kleedkamers waren. Een kort overleg en gedrieën stapte Laïs het podium af om in de hoek van de zaal a capella nog een bisnummer te brengen. Precies zoals ze ooit begonnen. 25 jaar later is de cirkel weer rond en waar Laïs jarenlang Nederland niet meer leek te kunnen veroveren, was het overduidelijk dat Laïs Nederland heroverd had. En de zalen? Die zullen om ze moeten vechten. Laïs leeft!
