Een 20-jarig jubileum van een debuutalbum is een goede reden om de boel weer op te pakken en te gaan touren. Dat is wat Sivert Høyem en Frode Jacobsen van Madrugada gedacht moeten hebben. De twee originele bandleden hadden drummer Jon Lauveland (bandlid van bij de eerste drie albums) ook gevraagd, alsook de twee Noorse top gitaristen Cato Thomassen en Christer Knutsen om de in 2007 overleden gitarist Robert Burås te vervangen.
Om 20:30 betraden de heren het rood verlichtte podium en opende met ‘Vocal’, de eerste track van het debuut ‘Industrial Silence’, dat het publiek met luid onthaal ontving. Sivert was zichtbaar dankbaar doordat hij op zijn hart klopte uit respect. Het beloofde een geweldige avond te worden.
Allen stijlvol gekleed, niet geheel in pak en toch strak. Net als hun muziek en de donkere stem. Er werd een speciale sfeer opgebouwd die donker was, maar niet stil. Rock and Groove, waar het publiek hoorbaar van genoot. Alsook Sivert, die helemaal in de sfeer opging en af en toe onenigheid had met zijn microfoonstandaard.
De zaal werd gevuld met blauw onder de tonen van ‘The Strange Colour Blue’. Op de achtergrond was op een groot scherm een donkere regenachtige weg te zien waar autolichten over de gele streeplijn schenen. David Lynch’s ‘Lost Highway’ kwam in gedachte. Het ritme van de bas was strak, de echoënde gitaar van Cato en plots werd het donker…. En toen Sivert het middenstuk begon te zingen scheen hij met een schijnwerper door de zaal.
En het tempo werd weer opgevoerd met het strakke ritme van ‘Salt’ en ‘Norwegian Hammerworks Corp.’, midden in dat nummer komt Sivert terug op een podium waar hij stijlvol en donker in een glitter jas verder zingt. Het ligt valt erop en het is net een levende discobal. Glitter en donkere rock, bekende contrasten van Madrugada. Het publiek was uitzinnig. En dit was tijdens het gehele optreden; elk nummer werd meegezongen of aandachtig beluisterd en met gejuich en luid applaus onthaald.
Sivert vertelde hoe vereerd ze waren om in de Ancienne Belgique te mogen spelen: “Een zaal waar vele helden op het podium hebben gestaan. En het is fantastisch dat de muziek van zovele jaren geleden mensen nog altijd raakt”. En dat ‘Industrial Silence’ een romantisch album was, dat toen der tijd vele dingen voor hun de eerste keer was. “Nou, niet alles,” grapte hij.
Wat volgde waren de ballads die op het album stonden. ‘Terraplane’ was een heerlijke blues-noir nummer waar op het scherm in slow motion de beelden te zien waren van een neerstortend vliegtuig. Het laatste nummer van het album ‘Electric’, hun eerste degelijk nummer dat ze geschreven hebben, werd nog even stilgestaan bij de beginjaren waar men in een industrieel pand dit nummer schreef uitkijkend op de nacht van Olso, met de de lichten, de wegen, spoorlijnen.
Na een paar minuten pauze begon Frode Jacobsen op zijn basgitaar het heerlijke ritme te spelen van ‘Black Mambo’; het tweede deel van het concert werd ingezet. Gevolgd door de ballad ‘Only When your gone’. Dat Madrugada niet alleen rock en blues is bewezen ze met ‘Hands Up – I Love You’, een heerlijk dansbaar nummer waar de hele zaal met de handjes in de lucht mee dansten.
Met het bijna 8 minuten durende ‘Majesty’ sloten ze de avond bijna af. De bandleden werden stuk voor stuk uitgebreid voorgesteld. Men kon echt zien dat ze er plezier in hebben gehad. Nog even knallen met ‘Kids on the Highstreet’ en dan sloten ze stil, stijvol en donker af met ‘Valley of Deception’. De outro werd ingezet, de lichten gingen aan, de microfoon naar het publiek gericht en de band ontving het minutenlange applaus van het publiek.
Na twintig jaar bewezen de Noren waarom deze band toen een van de top alternatieve Europese bands waren en met ‘Industrial Silence’ een muzikaal meesterwerk; direct op de kaart hadden gezet. De perfecte sfeer in deze donkere, grijze en regenachtige dagen.
Foto’s (c) Perry Hermans / Maxazine
