Een verrassend concert op een verrassende locatie. Museum M in Leuven laat zijn gasten op het gezellige pop-up dakterras genieten van de lange, zwoele zomeravonden. Een hele zomer lang kunnen zij genieten van lezingen, voorstellingen en optredens, onder het genot van een drankje en “het mooiste uitzicht van Leuven”: de Zomerbar.
Zo genoot een honderdtal gasten afgelopen zaterdagavond van een intiem concert van Low Land Home, de Gentse band rond Jo Geboers. Helaas niet in de zomerbar zelf, maar in een museumzaaltje ernaast. Minimalistisch wit, summier verlicht, laag podium. Low Land Home als levend kunstwerk, als performance act?
Het enige zomerconcert van Low Land Home schepte verwachtingen. Hoe zou de herfstachtige, melancholieke sfeermuziek zich houden in deze ruimte, in dit jaargetijde, met een publiek dat voor een groot deel bestond uit Zomerbar-bezoekers die de band alleen maar kenden uit de vooraankondiging op de website? Om deze vraag meteen maar te beantwoorden: Low Land Home slaagde er glansrijk in om het zeer gemêleerde publiek, van jong tot oud, te boeien door hen mee te mee te nemen in de gevoelige, melancholieke sferen.
Low Land Home is opgericht in 2016 en bestaat naast Jo Geboers (zang, toetsen) uit Jolien Bové (zang, toetsen), Muriel Boulanger (bas, contrabas) en Pieter-Jan Jordens (drums en percussie). Na hun EP verscheen vorig jaar hun goed ontvangen eerste full-album ‘Out of my mind’. Een toepasselijke naam voor drie psychologen en een zelfverklaard filosoof…
In het eerste nummer, ‘The Fall’, maakte het publiek meteen kennis met de kenmerkende aspecten van de Low Land Home-sound. Een stuwende drum en bas, zweverige synths als een bed voor warme pianoklanken. En vooral de lage, soms breekbare stem van Jo en de hoge stem van Jolien. Stemmen die perfect bij elkaar pasten en een belangrijk onderdeel waren van de sfeer. Naast de kenmerkende opbouw van de nummers: van klein en rustig, met breaks en verschillende spanningsbogen, toewerkend naar een grotere climax. In de eerste nummers waren zowel band en publiek nog wat onwennig, zo leek het. Wat kunnen we van elkaar verwachten, vanavond? Maar na een paar sterke nummers waren de intenties aan beide zijden duidelijk en genoten zowel band als publiek van deze zomeravond in een museum met herfstmuziek. Vreemd maar wel heel lekker …
‘Underspoken’, de titelsong van de EP, was één van die pareltjes waarvan het publiek, zittend of staand, al dan niet nippend van een zomercocktail of een (Belgisch) pintje, kon genieten van wat melancholie in tekst en klank zo mooi kan maken. Ook werd de symboliek van de podiumopstelling steeds duidelijker: bas en drum tegen de achterwand, gericht naar het publiek. En daarvoor, bewust recht tegenover elkaar geplaatst, de toetsen van Jo en Jolien; maar vooral ook de stémmen van Jo en Jolien. Die elkaar in de ogen konden kijken en zo hun stemmen en emoties afwisselend tegen elkaar konden laten botsen of met elkaar konden laten vervlechten en tot grote hoogten konden brengen. Een mooi spel, uitgevoerd met ware klasse.
Even treffend, maar onbedoeld, was het schaduwspel op de witte muren van de zaal. Schaduwen van muzikanten en instrumenten, soms scherp aftekenend en solitair, soms slechts vaag en in elkaar opgaand. Dit was niet bedacht, maar paste zo mooi in de door de band zelf gecreëerde sfeer. Schaduw als metafoor voor de donkere kant, de diepere ziel, de tegenpool van het leven, de onuitgesproken gevoelens, de onzichtbare hersenspinsels…
Hoewel de sfeer op het eerste gehoor vooral werd bepaald door stem en instrumentatie, pasten ook de teksten hier zeker naadloos tussen. Teksten die Jo vanuit eigen ervaring heeft geschreven en vervolgens heeft opgetild naar een universeel niveau, over gevoelens als twijfel, angst, onzekerheid, maar ook over dromen en acceptatie. Treffend voorbeeld was het ijzersterke ‘Hold on’. Startend met een breekbare Jo: “Drifting’s not allowed, I’m talking to myself again. Tear down my wall when I can speak aloud.” Gevolgd door een dramatische synth die de zwaarmoedige sfeer perfect verder uitdiepte. Jolien viel vervolgens ogenschijnlijk lieflijk in, waarna beide personen en stemmen tegen elkaar ingingen, samengingen, versmolten en opstegen. Cumulerend in “Trust me everytime, Hold your hand in mine”. Kippenvel in de zomerbar.
Low Land Home kwam steeds beter los, de interactie met het publiek was mooi om te zien en te voelen. Jo werd steeds spraakzamer en permitteerde zich ook een paar goed geplaatste grapjes. Zo werd toegewerkt naar de verwachte afsluiter “Drifting’. Verwacht omdat dit het meest uptempo nummer is. De stroboscoop kon aan en de band gaf nogmaals alle kwaliteiten, zelfs met een drumsolo van Pieter Jan, die zich tot nu toe steeds netjes aan zijn ritmetaak had gehouden. Met als finale een dramatische uithaal van Jo, verpakt in een sinistere echo: “I am hard to find. I drift around.”
Hiermee zou het concert een natuurlijk hoogtepunt en afsluiter hebben gehad. Toch werd ervoor gekozen om af te sluiten met ‘No need to run’, net als op het album. Live klonk deze echter intenser, dreigender aan het begin, waarna aan het eind van het nummer de (avond)zon eindelijk leek door te breken. “There is nu need to run” besloot Jo de set, waarna het publiek de band op een lang en welverdiend applaus trakteerde. De leden leken overweldigd door het enthousiasme en besloten al snel tot een toegift; een heel aparte toegift.
“Dit is het eerste nummer dat ik schreef”, leidde Jo de song in “en meteen een liefdesnummer”. Hij begeleidde zijn song zelf, op piano-synth. Tegenover hem zat alleen Jolien als tweede stem op het podium, relaxt de benen opgetrokken, met blote voeten. Een intieme, warme sfeer voor een waardige afsluiter van een verrassend concert, waarbij iedereen meer dan tevreden was: De trouwe fans voelden zich bevestigd in de hoge kwaliteiten van Low Land Home. En de argeloze zomerbargasten hadden een heel mooie avond en zullen wellicht in de toekomst gericht naar een volgend concert gaan.
En daarmee bevestigde Low Land Home zijn status als de melancholieke, sfeervolle groeidiamant uit het weidse Belgische Indielandschap. Het lukte in een kale museumzaal van een zomerbar op een dakterras op een zomeravond in Leuven. En het zal dan zeker ook lukken in de reguliere zalen en op festivals. Low Land Home verdient het!
foto’s: Anita Martin
