Wat is er toch met Sheryl Crow aan de hand? Of beter gezegd, met het publiek van de Amerikaanse. Al meerdere keren trad ze op in Tilburg, zelfs al ooit in het oude Noorderligt. Maar de laatste jaren lijkt het alsof Nederland niet meer echt warm loopt voor de zangeres. Enkele jaren geleden cancelde ze haar tournee nog wegens tegenvallende kaartverkoop en ook nu moest 013 haar grote zaal al halveren met doeken om de zaal nog enigszins gevuld te laten lijken. Het zorgde voor een intiem concert van Sheryl Crow in de grote zaal van 013.
De negenvoudige Grammy-winnares nam niemand minder dan het aanstormende talent Blackbird mee naar 013! De Nederlandse muzikante warmde de zaal op met haar zwoele zomersongs over vrijheid en avonturen. Blackbird heeft een bluesy stem, maar haar muziek is meer in de richting van de countrypop. Ook haar band was daar duidelijk in, met gitaristen Wessel en David op respectievelijk steelguitar en pedal steel. Merel, zoals Blackbird in het echt heet, zette een net voorprogramma neer en met ‘Lost in the middle’ sloot ze af met hoge verwachtingen voor een eigen show.
Even later werd de zaal steeds enthousiaster. Het publiek bestond voor een groot deel uit 40-plussers, waarvan er verschillende die hards zelfs een Crow-shirt aan hadden uit 2003. Fans die lang hebben moeten wachten op de zangeres in Nederland. Ditmaal kwam Sheryl op in een witzwart leren broek, leren jasje en een zwarte tanktop, en begroette het publiek uitbundig. Dat ze niet vaak in Nederland optrad de laatste jaren, bleek nergens uit, want de begroeting was zelfs deels in het Nederlands.
Sheryl startte de set in Tilburg met ‘Maybe Angels’. Een oudje, van haar tweede album ‘Sheryl Crow’. Daar kwam ook ‘If it makes you happy’ vandaan, waarbij een meisje uit het publiek werd getrokken om mee te dansen op het podium. Toen daarna ‘Every Day is a Winding Road’ wordt opgevoerd, leek het of het album in zijn geheel zou worden opgevoerd. Grote, en wonderbaarlijk slechts enige tot nu toe, wereldhit ‘All I wanna do’ maakte echter een einde aan die illusie. Wat wel duidelijk was, was dat de Amerikaanse sound zondagavond hoogtij zou vieren.
Toen Sheryl bij ‘My Favorite Mistake’ een stukje op toetsen speelde, kwam spontaan een gevoel naar boven alsof de 013 even in een kleine kroeg op de Korte Heuvel was veranderd. En dan natuurlijk een blueskroegje, want bij ‘Can’t Cry Anymore’ vroeg de zangeres wie er van blues houdt. Onder anderen Willy Nelson werd genoemd en mevrouw Crow startte zo een blues over een Hollands jongen die haar liefje werd. Met haar uithalen bewees ze nog steeds over een groot bereik te beschikken.
Bij ‘The Difficult Kind’ bracht Sheryl haar band meer naar de voorgrond. Haar pianiste zong de tweede stem, haar tweede gitarist bracht een warm aandoende solo. Het nummer werd vloeiend opgebouwd a la Bolero, met telkens een instrument meer erbij genomen. Na Cat Stevens-cover ‘First cut is the deepest’ maakte ze wederom een praatje, waarbij ze verklapte dat er in augustus weer een nieuwe plaat aan komt; ‘Friends’, die ze aan het maken is met hulp van enkele vrienden, Mary An Morris, Jo Walsch en… Stevie Nicks. Tilburg kreeg de primeur van het eerste nummer van dat album, ‘Prove You Wrong’.
‘Live wire’ was geïnspireerd door Bonnie Rait, en was een echt countrynummer, waarbij haar gitarist de vrolijke noot speelde met wat grappige gitaareffecten, die een trein nabootsten. Het was een leuke brug naar wat stevigers en ‘There Goes the Neighborhood’ rockte er stevig in, inclusief een geweldige solo. ‘Leaving Las Vegas’ was daarentegen weer wat rustiger, en gaf de zaal een goede gelegenheid om mee te klappen met La Crow. Ook ‘Strong Enough’ was rustig, en Sheryl tokkelde wat op haar akoestische gitaar.
‘Prove You Wrong’ was eerder op de avond niet het enige nieuwe nummer dat 013 te horen kreeg. Ook ‘Still The Good Old Days’ was nieuw. Enkele dagen eerder voor het eerst ten gehore gebracht in Götenburg, was het pas de vierde keer dat ze het nummer opvoerde. Een funky nummer over het feit dat “Fun is not only for the young people”. De band kreeg in het nummer weer een eigen momentje; Gitarist Jo Walsh kreeg een couplet te zingen, en enkele van haar andere gitaristen speelden een lekkere solo, terwijl Sheryl zelf de tamboerijn te hand nam. Heel eventjes dan maar, want in totaal stonden tijdens het nummer gewoonweg 5 gitaristen op het mooie podium van 013. Inclusief de ster zelf natuurlijk.
Met ‘Best of Times’ kwam de zangeres aan bij de finale van het concert, en vroeg naar het gevoel over de toekomst. Zelf had ze een duidelijke mening, en dat was er in ieder geval een die ze liever doorbrengt zonder President Trump. Met haar mondharmonica begeleidde ze zichzelf tijdens het uptempo nummer van haar laatste album, om daarna op een roodwitblauwe gitaar af te sluiten met ‘Steve McQueen’.
Toen het even duurde, leek het alsof er geen toegift zou komen, maar na enkele minuten kwam de zangeres terug on stage om een handtekening uit te delen aan een fan op de eerste rij en om met ‘Soak of the sun’ de toegift in te zetten. Het was duidelijk dat het een tijd geleden was dat Crow een volledige eigen set zong, aangezien ze verder op het moment tourt als voorprogramma van Phil Collins. Haar stem begon wat vermoeid te klinken, dus sloot ze maar snel af met de Burt Bacherach-medley ‘I Shall Believe’/’What the World Needs Now Is Love’. Het publiek werd nog even uitgenodigd mee te zingen en Crow kon op die manier met eer haar stem sparen. Een stem, die toch wel een mooie prestatie had neergezet in Tilburg.
Foto’s (c) Marjolein Tap
