Op zaterdag 18 mei was De Bosuil bijna uitverkocht. Geen wonder, want The Bruceband (Europe’s No.1 Springsteen Tribute band) stond op het programma. Deze keer ter ere van de 35e verjaardag van het album ‘Born in the U.S.A’. Het podium was nog donker toen The Bruceband verscheen. Frontman Robert Philippi begroette het publiek en vroeg wie er vorig jaar ook bij was. Hij haalde wat persoonlijke herinneringen op aan het jaar 1984, het jaar waarin dit legendarische album uitkwam.
Natuurlijk werd er begonnen met de titeltrack, deze werd uit volle borst meegezongen door de fans. Vanwege de megahit die Bruce met dit album had, moest The Bruceband vanaf dit allereerste nummer vol gas spelen. En dat deden ze! Er was direct interactie tussen de bandleden. Tijdens een instrumentaal stuk stond Robert tegenover gitarist Chris Lelieveld te spelen. Non-stop volgde ‘Cover me’.
Robert heeft uiterlijke gelijkenissen met ‘The Boss’. Ook zijn manier van bewegen kwam er dichtbij, hij was vaak aan de rand van het podium te vinden en maakte oogcontact met de fans vooraan. Het balkon werd niet vergeten door de mannen, regelmatig keken ze naar boven. Voor ‘Darlington County’ kwam Marcel Wensink achter zijn keyboard vandaan en speelde accordeon. Chris en Robert kwamen naast hem staan. Daar stonden ze, als drie musketiers. Multi-instrumentalist Dr.K blies een heerlijk stuk weg op zijn saxofoon.
Op het podium werd ‘een feestje gebouwd’, dit sloeg over naar de zaal. The Bruceband had zijn eigen geluidsman meegenomen. De klankkleur van het geluid was goed, maar niet alle instrumenten waren onderling in balans. Zo was vooral de piano van ‘benjamin’ Stan Jansen te zacht. Bij de eerste tonen van ‘I’m on fire’ werd er gejuicht. Het podium was redelijk donker, met de rook erbij zorgde dit voor een mooi ‘plaatje’. Er was dus voor de bezoekers ruim voldoende om van te genieten.
No Surrender
Bassist Richard Oude Vrielink bleef achter in zijn hoekje staan, hij baste goed maar rustig. Tijdens ‘No Surrender’ stond hij te dansen, dat werkte aanstekelijk. Ook Marcel danste, waarbij hij het contact opzocht met drummer Michael van Werven, die naast hem zat te spelen. De band genoot, dat was duidelijk te zien en te voelen aan de energie. Fans gaven op hun beurt de band weer energie.
Dr.K pakte zijn mandoline voor ‘I’m Goin’ Down’, dit wisselde hij af met saxofoon en percussie. Hij was wat rustiger in zijn manier van performen. Dat veranderde tijdens ‘Dancing in the Dark’, toen ging hij los. ‘My Hometown’ was het laatste nummer van ‘de plaat’. Ook dit nummer werd zeer goed gespeeld en gezongen.
Natuurlijk was dit nog lang niet het einde van het concert. The Bruceband ging door met het opzwepende ‘Waitin’ on a sunny day’, waarbij het dak er bijna af ging. Hierna vroeg Robert om stilte voor ‘The River’. Het werd iets stiller, maar lang niet helemaal. Het ‘rokerige’ podium was donker, alleen op Robert stond een spot gericht, zo speelde hij in de rook op zijn harmonica. De echte fans zongen mee, of keken ademloos toe.
Uptempo nummers werden afgewisseld met ingetogen nummers. Zo kregen we een geweldige en gevarieerde set. Één van de ballads was ‘Racing in the street’ waarbij het pianospel van Stan goed tot zijn recht kwam. Chris verruilde zijn gitaar voor een banjo, ‘Pay me my money down’ werd gespeeld. Marcel speelde accordeon en Dr.K saxofoon. Het werd zo’n dolle boel op het podium dat de mannen er even naast speelden. Maar in no-time zaten ze weer op één lijn.
Fire en Stars and Stripes
Het licht was door de lichtman van De Bosuil geregeld. Drumintro’s werden prima in het licht gezet, waarbij de ‘Stars and Stripes (de Amerikaanse vlag) extra mooi uitkwam. De rook was prima gedoseerd, maar op een gegeven moment ontstond er letterlijk een rookgordijn. Een lamp had een schroeiplek in het brandwerende zwarte gordijn gebrand. Dit werd prima opgelost door medewerkers van De Bosuil. Het concert kon gewoon veilig doorgaan. The Bruceband speelde daar spontaan op in door ‘Fire’ te spelen. Top gedaan door beide partijen!
De interactie tussen de bandleden en naar het publiek toe bleef bestaan. Door deze wisselwerking bleef de sfeer geweldig. Het intro van het uitbundige ‘Twist and Shout’ werd gespeeld. Geheel onverwacht werd Willy Loos op het podium gevraagd. Hij is toetsenist voor Nebraska, een Belgische Springsteen coverband.
Willy pakte de accordeon van Marcel en speelde onvoorbereid maar vrolijk mee. Dit tot groot plezier van de bandleden, en van hem zelf, hij stond te stralen. Het publiek waardeerde dit ook! Bijna iedereen in de zaal danste en zong luid mee. De transformatie van sfeer naar ‘Jersey girl’ was bijzonder, met respect voor het nummer werd deze ballad door vele meegezongen.
Naarmate de avond vorderde, werd er na ieder nummer “Ohohoho” gescandeerd, alsof men wilde zeggen dat de band nog niet mocht stoppen. Fans konden er geen genoeg van krijgen en de band blijkbaar ook niet. Er volgden nog een paar nummers zoals ‘Because of the night’. Robert pakte nog één keer de harmonica uit zijn broekzak voor ‘Thunder Road’. Met deze prima uitgevoerde ballad eindigde het concert na maar liefst 3,5 uur. The Bruceband speelde de sterren van de hemel. Als het mogelijk was geweest de ‘Stars and Stripes’ van de vlag te spelen, dan had The Bruceband dat zeker gedaan!
