Op deze druilerige doordeweekse woensdag 28 november wist de Amerikaanse West-Coast popband Venice de 1057 zitplaatsen tellende Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater op een aantal te verwaarlozen onbezette plaatsten volledig uit te verkopen.
Het publiek bestond uit voornamelijk muziekliefhebbers die zojuist aan hun tweede jeugd waren begonnen en opvallend veel muzikanten, bekend van de Limburgse en nationale podia. Zo hadden Raymond Weijsters en Maurice Saelmans van Nederlands bekendste feestband ‘Anderkovver’ zich de moeite getroost op hun vrije dag naar het theater te komen, waarschijnlijk om de hogere vocale harmonieën van de mannen uit Californië te bestuderen, en als het daar niet om was, konden ze vast nog wat van de Engelse uitspraak leren, voor zover mij bekend hebben ze geen Venice-nummer op de setlijst staan.
Sinds de inmiddels in de vergetelheid geraakte, eens heel populaire radiodiskjockey Jan Douwe Kroeske in 1999 de band Venice presenteerde middels zijn bekende ‘2 meter sessies’ is de band rond de familie Lennon in Nederland een bekende band geworden.
Ze komen elk jaar wel naar Nederland voor een tour en hun muziek wordt in Nederland op handen gedragen.
Gisteravond presenteerde de band hun nieuwe album ‘ Jacaranda Street, dat officieel nog niet uit is, voor het Heerlense publiek.
De band, bestaande uit broers en neven Michael, Kip, Pat en Mark Lennon bestaat daarnaast uit de bassist Mark Harris, die al vanaf 1989 bij de band zit en de Nederlandse toetsenist Jasper Westerhof en de drummer Andre Kemp, die de liefhebbers wel kennen van de Nederlandse tributeband ‘the Dutch Eagles’ .
In de setlist was uiteraard veel aandacht voor het nog onbekende werk van het nieuwe album, maar in de twee sets werd verder een keur aan titels gespeeld uit het hele oeuvre van de band dat toch al meer dan 20 jaar in opbouw is.
Afgetrapt werd met het titelnummer van het nieuwe album, een midtempo, typische West coast popsong, ambachtelijk gesmeed volgens het gekende en succesvol gebleken format. Heel even moest de front of house sound nog op orde gebracht worden, maar bij het tweede nummer ‘I’ll keep my Fingers Crossed’ van het album ‘Pacific Standard Time’ was dit euvel verholpen.
De band maakte meteen duidelijk waar ze goed in zijn en waarvoor het Nederlandse publiek hen al zo lang dankbaar is, namelijk het brengen van die gelikte West Coast popsongs met een prachtige loepzuivere samenzang van de vier stemmen van de Lennon-familie.
Songs als ‘When I get over You’ en ‘ Hideaway Hill’, twee standards in het Venice repertoire staan als een huis, en worden tot in de perfectie gebracht. Het is alsof de cd aanstaat in de Rabozaal, waar ook gisteren weer het geluid verder van topniveau was.
Dan speelt de band echter een nieuw nummer, dat, als ik het goed heb gehoord ‘ Lavender Lighter’ heet, en waarbij Mark Lennon de leadvocals voor zijn rekening nam. Uptempo en een mooie melodie, wellicht een nieuwe classic voor de Nederlandse fans.
Voor de pauze mag ‘Hiberbate’ wel als een hoogtepunt in de set worden beschouwd. Eindelijk komt de band een beetje los. Eindelijk zie je plezier op het podium en de jonge Nederlandse toetsenist Jasper Westerhof, die ook in de band van Ruth Jacott speelt, neemt een solo voor zijn rekening die het nummer helemaal open blaast.
Natuurlijk moet Kip Lennon, voordat hij het publiek voor een colaatje naar de bar stuurt, het nieuwe album aankondigen ‘zodat ze cadeautjes voor hun kinderen kunnen kopen’.
Na de pauze begint de band weer opnieuw in de eerste versnelling. Zonder begeleiding zingen de Lennon-mannen, zichzelf begeleiden op gitaren een aantal nummers als showcase voor datgene waarom ze het meest bekend zijn, hun drie- danwel vierstemmige samenzang. Dit blokje wordt afgesloten met een waarlijk memorabele uitvoering van ‘She’s always a woman to me’ van Billy Joel. Wellicht het meest bekende nummer ‘Family Tree’ wordt routineus gebracht, geen noot fout, en de handen op het hart, zoals het hoort, iedereen muisstil, maar het wordt langzaamaan, met de nadruk op langzaam, wel een beetje veel van hetzelfde. De set mist spanning en plezier. De mannen doen hun ding, bewegen amper en het komt allemaal wel wat plichtmatig over. Natuurlijk zijn ze blij met het feit dat ze wereldberoemd zijn in Nederland, maar elke keer weer hierheen komen voor een theatertour lijkt toch niet bevorderlijk voor de kracht van de performance.
Zou de baan van ‘net niet popster’ dan ook maar gewoon een baan zijn? Gelukkig geeft de band naar het einde van de show toe wat meer gas.
De nieuwe single ‘ My love waits for me’ is een hele goede. Dat houdt een belofte in voor het nieuwe album.
Met ‘Think Again’ van het album ‘Welcome to the rest of our lives’ sluit de band de show meer dan overtuigend af, al doet de verwoed cowbell spelende Kip Lennon hier toch echt onbedoeld denken aan de ‘More Cowbell’ comedy sketch van Saturday Night Live.
Als laatste encore neemt Venice de gelegenheid te baat het publiek met een Iers drinklied ‘Untill we meet Again’ naar huis te sturen, maar niet zonder de belofte te hebben gedaan in de zomer van 2019 weer terug te komen voor een tour.
Zo betrouwbaar als een Zwitsers uurwerk, die Lennon-jongens.