Het parkstad Limburg Theater in Heerlen was op zaterdag 17 november het decor voor het Jazz Out festival, dat zich niet alleen afspeelde in de verschillende zalen van het Parkstad limburg Theater in Heerlen, maar ook in de verschillende bar ruimtes en in de foyer op de begane grond.
Dit jaar al voor de zesde keer werd het Jazz Out festival al georganiseerd in de maand november. De voorgaande editie was uitverkocht, en ook dit jaar zorgde het mooie affiche, met namen zoals het Avishai Cohen Quartett, Jungle by Night, en Michelle David & the Gospel sessions voor een gestage stroom aan muziekliefhebbers die hun weg naar Heerlen wisten te vinden. Jazz Out bleek een uitstekend festival te zijn. Het Parkstad limburg Theater is een zaal die breed inzetbaar is, zo blijkt. De uitstekende akoestische uitrusting van het gebouw maakt dat je best een aantal concerten naast elkaar kan zetten. In de foyer en de barretjes in het gebouw voerden bezoekers geanimeerde gesprekken, werd van een hapje en een drankje genoten en stippelden de beziekers hun programma uit voor het tot diep in de nacht doorgaande festival.
Een van de optredens was dat van de legendarische bassist Stanley Clarke, die in Heerlen aantrad met zijn nieuwe Stanley Clarke Band. Bassist Clarke behoort al decennia tot de mastodonten van de jazz, in met name de fusion en de jazzrock heeft hij zijn sporen meer dan verdiend. Stanley Clarke werd vooral bekend als bassist van de fusion band After Forever, die geleid werd door Chick Corea. In 1976 bracht hij het solo album ‘School Days’ uit waarmee hij zich direct naast legende Jaco Pastorius een plek in de jazz geschiedenis verdiend heeft als een van de twee beste bassisten uit de jazz.
Op Jazz Out speelde Clarke met zijn nieuwe, uit jonge muzikanten bestaande band in de Rabo Zaal. Helaas liep het optreden flink wat vertraging op door het feit dat de band nog pas laat aan soundchecken toekwam. Het toegestroomde publiek werd daardoor nog buiten de zaal gehouden. Toen de band dan eindelijk begon te spelen, bleek dat er blijkbaar technische problemen aan de verlate soundcheck ten gronde hadden gelegen, aangezien er tijdens de eerste tien minuten van het optreden helemaal geen front of house geluid was. De PA stond niet aan of deed het niet. Heel jammer want daardoor hoorde het publiek slechts Clarke spelen over zijn backline in combinatie met een onversterkt drumstel. Het voelde licht ongemakkelijk de band te zien spelen, terwijl die duidelijk niet in de gaten had dat er alleen maar monitorgeluid was.
De band speelde door en na een minuut of tien werd geleidelijk aan de hele mix goed hoorbaar via het front of house systeem en dat was maar goed ook. Clarke stond namelijk als bandleider op het podium, om de jonge talenten om hem heen te laten shinen, en niet om alle eer voor zichzelf op te eisen.
Clarke had een aantal heel goede jonge talenten meegenomen, niet in de laatste plaats Beka Gochiashvili, het Georgische wonderkind op piano en de Afghaanse tabla-meester Salazar. Het waren vooral deze twee muzikanten die door Clarke een podium geboden kregen om middels mooie uitgesponnen solo’s en improvisaties te laten zien hoe goed ze zijn. Het was meer dan verfrissend en origineel om in deze jazz setting een minutenlange tabla solo te horen die wonderwel opging in de frasering en timing van de jazz. Beka Gochiashvili uit Georgie is wellicht het grootste talent in de hedendaagse jazz muziek. Geschoold op Juliard krijgt hij in de band van Clarke de mogelijkheid zich verder te ontwikkelen en kan hij de wereld laten zien wat een waanzinnig goede pianist hij is. Het was duidelijk dat de interactie tussen de meester en zijn protegé er een was die gestoeld is op wederzijds respect en liefde voor de muziek die hun samenbrengt.
De rest van de band bestond uit de jonge violist Anthony Garr uit Detroit die dan weer gevoelig, dan weer bijna rockend op de viool en synthesizer viool de meest wonderlijke sounds aan zijn instrument wist te ontlokken. Cameron Grace op keyboards. Op drums werd het kwintet gecomplementeerd door Shareeq Tucker. Een technisch begaafde drummer die veel speelde en vooral ook hard speelde.
De set duurde een uur en het was mooi om te zien dat Stanley Clarke zijn eigen rol terugschroefde ten behoeve van deze nieuwe talenten. Alleen de eerste twee nummers speelde Clark de elektrische bas, om zich daarna de rest van het optreden te richten op de contrabas, die hij zelfs nog even gestreken bespeelde. Het was een verrassend en mooi optreden. Als het Jazz Out festival op deze wijze blijft programmeren zal het zich in de toekomst een vaste plek weten te veroveren op de affiches, naast de la bestaande bekendere festivals.
