Het duo Doug Woods en Colin Powell is enorm productief. Ze hebben verschillende projecten en brengen vaak meerdere albums (downloads) per jaar uit. Hiermee maken ze volop gebruik van IOS en IPad. Dit combineren ze met de ‘gewone’ instrumenten. Meestal werken deze twee mannen alléén aan hun albums. Maar voor ‘Radio’ werkten Doug’s vrouw Jo, en Dave Lionelli mee. ‘Messages’ start met de sampling van een gesproken stem, gevolgd door kalme muziek met een vleugje poppy sound. Bij Doug en Colin weet je nooit wat je te wachten staat. De mix van instrumenten en, oneerbiedig gezegd, muziek uit een ‘doosje’ loopt regelmatig door elkaar heen. Deze openingstrack heeft vlak voor het einde weer de gesamplede stem.
Leuke wisselingen van ritmes en/of van de instrumenten/geluiden in ‘Transmission’. Lage, mysterieuze tonen worden gemengd met hoge, elektronische klanken. Voor je het weet is dit verdwenen en klinkt het geheel weer anders, sferisch nu. Korte tijd later komen de lage tonen terug. Zodoende heb je heel wat om naar te luisteren, terwijl het geheel niet complex in elkaar lijkt te zitten.
‘Advert 1’ is een snel ingesproken fake reclameboodschap, gevolgd door een jingle. Net alsof je naar de radio luistert. DWCP radio is natuurlijk de fictieve zender van Doug Woods en Colin Powell. In ‘Rectifier’ hoor je het zoeken naar een andere zender met een draaiknop. Het lijkt uit de tijd te komen van de buizen radio’s. Er klinkt heerlijke rock ‘n’ roll uit een lang vervlogen tijdperk. Er wordt nog een keer aan de knoppen gedraaid om een zender te zoeken. En zo komen we aan bij ‘The Blue Dial’, dit gaat de blues kant op. Waarbij het orgel ook te horen is. Liedjes worden afgewisseld met jingles en reclames. Hier is echt over nagedacht. Je blijft je verbazen, want in ‘Frequency’ is er het geluid van een vliegtuig.
Het vervolg is mysterieus en bizar op een leuke manier. Oosterse invloeden en andere bijzondere wendingen komen om de hoek kijken. Deze potpourri van muziek en geluiden is merkwaardig maar boeiend.
‘Love hertz’ is geheel anders van opzet, maar ook bijzonder. Dit doet denken aan een 12 inch versie van een single waar allerlei bijzondere dingen aan toe gevoegd zijn. Ook nu ligt de inspiratie decennia terug. Het korte nieuwsbulletin is volgepropt met nep nieuws. Sterker nog, het nieuws is pure, maar lachwekkende onzin. Jo Woods praat te snel om alles te verstaan, maar ze heeft er leuke dingen in verwerkt. Vooral dat stukje over aardappelpuree dat naar papier smaakt. Hoe krijgt ze het bij elkaar verzonnen? Diverse keren is er een jingle en/of advertentie te horen. Zodoende duren sommige ‘tracks’ maar 11 seconden.
Tijdens ‘The Final Broadcast klinkt het geluid van ‘koperblazers’ samen met de toetsen. Toch raak je de draad soms kwijt van de oorsprong van de muziek. Maar dat is helemaal niet storend. De wending naar piano en gitaar is super, dit stuk is eindelijk te snel voorbij. In ‘London Calling’ hoor je het kraken van een radio, de gesproken stem komt ver uit de vorige eeuw.
Dit album heet niet voor niets ‘Radio’. Want Doug en Colin brengen een soort ode aan de radio. Dat doen ze door verschillende stijlen en tijdperken af te wisselen dan wel te combineren. En vooral door hun fantasie te gebruiken. Omdat Doug en Colin zich hierbij niet al te serieus nemen, is het zo nu en dan een merkwaardige mengelmoes geworden. Nieuwsgierig geworden? Check dan de bandcamp pagina van Doug Wood en Colin Powell. (7/10) (Eigen productie)
