In de jaren tachtig kon je nauwelijks om The Waterboys heen. De Iers/Schotse band stond bekend om hun foutloze en energieke live concerten en hun typische popsound met Keltische invloeden. Hun grootste hit ‘The Whole Of The Moon’ wordt nog steeds beschouwd als een van de mooiste popsongs ooit gemaakt. Op woensdagavond stond The Waterboys in een volle Afas Live om de naam hoog te houden
The Waterboys
De band is natuurlijk gevormd om frontman Mike Scott die tussen 1983 en 1991 behoorlijk wat bandleden versleet. Ook sinds de heroprichting in 2000 was het een komen en gaan van bandleden. In de 25 jaar van The Waterboys mogen ruim 75 muzikanten zich melden wanneer er ooit een personeelsuitje georganiseerd gaat worden. Die wisselingen hebben ook mooie dingen met zich meegenomen. Zo zijn er inmiddels ook twee muzikanten die uit Nashville komen, waardoor ook het countrygeluid zijn intrede heeft gedaan.
Of All This Blue
De Afas Live was voor de gelegenheid veranderd in een groot theater door de vloer te vullen met klapstoeltjes en de twee barren in de zaal dicht te houden. Hoewel de gemiddelde leeftijd van de bezoekers boven de veertig lag, is een zitconcert over het algemeen niet bevorderlijk voor de sfeer. Maar achteraf bleek de setlist de echte bottleneck voor het ontbreken van een echte apotheose. Het nieuwe album van Mike Scott & Co is sinds dit najaar uit en logischerwijs werden er stukken gespeeld van ‘Of All This Blue’. De dubbelaar is een meesterlijk mooi album dat wederom een andere muzikale kant op gaat dan de voorloper ‘Modern Blues’ en al helemaal dan de klassiekers ‘Fisherman’s Blues’ of ‘This Is The Sea’.
En dat was het grootste probleem op de woensdagavond. Maar liefst 13 nummers van het nieuwe album spelen is een gewaagde en begrijpelijke keuze van de band, maar het pakte toch niet goed uit. De eerste vijf nummers kwamen namelijk van het nieuwe album en werden braaf onthaald door het publiek. Pas bij ‘A Girl Called Johnny’ was de zucht van herkenning duidelijk te horen en kwamen de fans in actie door eindelijk filmpjes te maken. De uitvoering was ook wel om door een ringetje te halen met zelfs halverwege een instrumentenwissel van Scott en Steve Wickett.
The Whole Of The Moon
Na de korte opleving van het publiek werd deze weer langzaam afgezwakt door wederom een lange lijst nummers van het nieuwe album te spelen. Er was werkelijk niks aan te merken op de uitvoering en het optreden. Met topartiesten als Brother Paul op de toetsen, drummer Ralph Salmins en bassist Aongus Ralston naast je kan er ook muzikaal weinig mis gaan natuurlijk. Als laatste nummer van de reguliere set was het dan eindelijk tijd voor de grote hit. Inmiddels was het publiek wel al gaan staan, en was klaar voor de ultieme The Waterboys-klassieker. Het eigenwijze gedrag van de band was ook hier hoorbaar door het laten ontbreken van de trompetintermezzo wat het nummer zo typeert.
De meeste mensen zullen het niet gemist hebben, maar kenners hebben de setlist van voorgaande concerten in de gaten gehouden. En daar stond toch echt de Prince-klassieker ‘Purple Rain’ op. Helaas werd deze niet in Amsterdam gespeeld, waarschijnlijk door het ontbreken van de echte chemie tussen band en publiek. Muzikaal een fantastisch concert, maar er werd toch veel gemopperd in de wandeling richting de uitgang. The Waterboys hebben toch minder trouwe fans in Nederland dan ze gehoopt hadden.
Foto’s: Armand Hoogland – Maxazine
