DeWolff is bezig met een nieuwe plaat waardoor hun concerten wat schaarser zijn, volgens de beleving van Pablo van de Poel. Niet zo vreemd als je naar hun volle agenda van 2016 terug kijkt. Toch staan er dit jaar staan nog vele shows op het programma. Let wel op, want ze spelen veel in het buitenland dus de concerten in Nederland worden wel schaarser!
Verzorgd goed voorprogramma met The Dawn Brothers
Het Burgerweeshuis werd getrakteerd op een mooie line-up, want DeWolff had The Dawn Brothers als voorprogramma meegenomen. De laatste plaat werd geproduceerd door Pablo, uitgebracht op het label van DeWollf en hun thuisstudio Electrosaurus. The Dawn Brothers spelen een glad en soulvol Amerikaans geluid in de lijn van Hall & Oates en Steely Dan. De band kreeg een uur de tijd om haar kunsten te vertonen en dat viel goed bij het publiek. Een stuk softer dan DeWolff maar met name de nummers ‘Darling’ en ‘Sunset Pasadena’ bleek hun instrumentale klasse.
Tempo
DeWolff trapte direct met veel tempo af en met het tweede nummer ‘Sugar Moon’ werd al snel een van de hoogtepunten van de avond gespeeld. Het gitaarwerk van Pablo blijkt steeds beter te worden doordat er meer afwisseling in komt. ‘Medicine’ zal ook een blijver op de setlist blijven want dit nummer laat zien dat Pablo zich ontwikkelt. Vervolgens was het tijd om drie nieuwe nummers te spelen. “Wat heeft het voor zin om in de studio een nieuwe plaat op te nemen als je ze niet live kunt spelen”, kondigde Pablo de nieuwe parels aan. ‘California Burning’ ‘Deceit and Woo’, hun protestlied tegen Trump en ‘Tombstone Child’. Nummers geheel in de lijn en traditie van de sound die DeWolff al sinds jaar en dag speelt.
De southern rock van DeWolff was weer perfect! De passie en bezieling van deze muzieksoort zit in hun genen. ‘Don’t you go up the sky’ is inmiddels een klassieker met een heerlijk gevecht tussen de gitaar van Pablo en het Hammond-orgel van Robin Piso.
Het absolute hoogtepunt van de avond zat in een lange jam van twee nummers, samen met het voorprogramma The Dawn Brothers. Een heerlijke jam waarbij de soul van The Dawn Brothers werd gecombineerd met de energie van DeWolff. Dat smaakte naar heel veel meer. Een welkome aanvulling op twee uur knallen van DeWolff, waardoor het concert een verrassende wending kreeg en het spelplezier van het podium af spatte. ‘I’ve been trying so hard but you kept me waiting’ was het slotnummer van deze unieke samenwerking die ongetwijfeld een vervolg gaat krijgen.
Afgesloten werd er door DeWollf met de meezinger ‘Love Dimension’. DeWolff voegde met The Dawn Brothers een nieuwe dimensie toe aan hun uitstekende live reputatie!
Foto’s (c) René Obeijn
