Al een kwart eeuw wordt Koningsdag in Rotterdam ingeluid met de Nacht van Oranje, een feest waarbij het publiek samen met bekende artiesten de grootste Nederlandse hits kan meezingen. Omdat dit jaar de 25e editie van de Nacht plaatsvond, viel er in Ahoy meer te vieren dan de verjaardag van ons staatshoofd.
Dat het om een jubileum ging, bleek al meteen uit de vernieuwde opzet van de show. Voor het eerst stond het podium van de Nacht in het midden van Ahoy, waardoor het publiek makkelijker bij de artiesten in de buurt kon komen. Een groot deel van het publiek gaf dan ook de voorkeur aan een staanplaats in plaats van een stoel op de tribunes, al deden de mensen met een zitplaats even enthousiast mee. Zo waren er geregeld polonaises te zien (op zowel de tribunes als rond het podium) en deinden bezoekers massaal mee tijdens klassiekers als ‘Zij Gelooft In Mij’, dat door Xander de Buisonjé ten gehore werd gebracht.
De Buisonjé was slechts één naam in een imposante line-up: maar liefst 24 artiesten stonden tijdens de Nacht op de planken. Aan afwisseling was dan ook geen gebrek: zo bracht Jannes met ‘Adio Amore, Adio’ een smartlap ten gehore, verzorgden de Gebroeders Ko een dosis carnavalskrakers en bracht Wolter Kroes het hele publiek in vervoering met ‘Viva Hollandia’. De liedteksten die op schermen boven het podium verschenen, zorgden ervoor dat iedereen met elk lied kon meezingen, wat de sfeer absoluut ten goede kwam.
Helaas was de sfeer niet de hele avond even gemoedelijk: zo werden er bij meerdere artiesten (waaronder de Vengaboys, die als special guest optraden) bekers bier op het podium gegooid en dreigde een opstootje tijdens het optreden van Frans Bauer uit te lopen op een vechtpartij. Gelukkig greep de beveiliging snel in voor de boel escaleerde, waarna de show zonder verdere incidenten kon worden voortgezet.
Al met al was de Nacht van Oranje 2017 een geslaagd en oer-Hollands muziekfeest, maar het evenement leed wel enigszins onder zijn eigen ambities. De show duurde ruim vier uur, een tijdsduur waarbij het haast onmogelijk is om de aandacht van het publiek constant vast te houden. Het gebrek aan een duidelijk thema droeg ook bij aan dit probleem: omdat er zoals eerder gezegd allerlei genres door elkaar te horen waren, was het niet altijd duidelijk welk publiek het evenement precies probeerde aan te spreken.
Ook de kwaliteit van de optredens was soms wisselvallig. Hoewel het gros van de artiesten uitstekend zong en goed contact maakte met het publiek (wat lastig kan zijn als het podium midden in de zaal staat), waren er bij de ‘Pop Medley 2009’ van het drietal Gents wat onzuivere noten te horen. Daarnaast voelde het optreden van Snollebollekes, waarbij hij typisch Brabantse nummers liet horen, nogal misplaatst aan in vergelijking met de rest van de liedjes.
Meerdere artiesten waren ook maar erg kort te zien: zo zongen René Karst en Stef Ekkel elk één liedje, waarna ze samen hun hit ‘Liever Te Dik In De Kist’ lieten horen en vervolgens werden afgelost door zanger Alex (die zelf slechts twee nummers zong). Het zou misschien beter zijn geweest om de show iets in te korten en minder artiesten meer liedjes te laten zingen, zodat de Nacht wat gestroomlijnder zou aanvoelen.
Gelukkig werd het klapstuk voor het laatst bewaard: Lee Towers, oftewel ‘de koning van Rotterdam’, zoals hij genoemd werd door presentator Niels Houtepen (die de hele avond vakkundig aan elkaar praatte). Towers sloot af met drie nummers, met als finale het alom geliefde ‘You’ll Never Walk Alone’. Misschien kreeg de finale een extra lading doordat Feyenoord op het punt staat kampioen te worden, maar het publiek zong zo enthousiast mee dat Towers zijn gouden microfoon nauwelijks hoefde te gebruiken. Kortom, het was een spectaculair einde van een gezellige jubileumavond.
Wordt de Nacht van Oranje de komende jaren wat strakker opgezet, dan kan het evenement gemakkelijk de 50e editie halen!
Foto’s (c) Marcel Hakvoort / Maxazine
