Afgelopen zaterdag stond Qeaux Qeaux Joans in de kleine zaal van Paradiso. De zaal stond vol, en de zangeres gaf zelf toe dat ze dat niet verwacht had. Haar laatste plaat ‘The Ritual’ dateert alweer uit 2014, en Coco treedt niet vaak meer op de laatste tijd. Toch zijn haar fans haar niet vergeten en stond de zaal dus vol liefhebbers. Coco opende het concert solo met ‘Final End’, afkomstig van haar eerste plaat ‘No Mans Land’. Hoewel de dynamische zangeres normaliter wordt vergeleken met Joanna Newsom of Ane Brun, lijkt haar stemgeluid in deze versie voornamelijk op dat van Adele. Haar veelzijdigheid en totale beheersing van haar zang stelt ze verder tentoon tijdens het daaropvolgende ‘The Ritual’. Qeaux Qeaux Joans was veelzijdig vanavond: fragiel en intens, intiem en krachtig, op haar gemak en op haar best.
In ‘I Can’t Breathe’ liet Coco vanavond voor het eerst haar andere technische kant zien. Door gebruik te maken van een harmonizer lukte het haar dit intieme nummer ook live een extra dimensie te geven met vervormde kopieën van haar eigen stem in een lager register. Als haar microfoons even niet meewerken zingt Coco gewoon door, zonder microfoons, rechtstreeks de zaal in. Ze schold even op de apparatuur, grapte over haar eigen professionaliteit, en liet ook hier trekjes zien die aan Adele deden denken. Coco is een no-nonsense down-to-earth type, met een uitgesproken mening. Met de combinatie van pure akoestische piano en cello geluiden met moderne toevoegingen zoals synths en beats liet Qeaux Qeaux Joans later nog uitgebreider horen hoe zij het digitale laat samensmelten met het akoestische in een show die heel rustig opbouwde naar een uiterst bombastisch en onverwacht einde.
Werkelijk elke noot die Coco Joans zong kwam uit haar tenen. Een concert van Qeaux Qeaux Joans draait niet slechts om het repertoire, en de stem, maar om de zangeres daarachter. Ze nam ruim te tijd om het publiek toe te spreken en haar muziek toe te lichtten. Dat Qeaux Qeaux Joans een intieme band heeft met haar muziek was meer dan duidelijk, maar ook de sterke band met haar publiek werd zeer zichtbaar tijdens ‘Stronger’. Het nummer werd met hulp van celliste Michelle Courtens, en het publiek als koor minuten lang uitgebouwd tot een bombastisch strijdlied van de hele zaal. In dat moment kwam Coco helemaal tot leven, een glimlach verscheen op haar gezicht. Een bijna kinderlijke vreugde lijkt haar te overspoelen, en als het nummer tot een einde komt, veegt ze de tranen van haar gezicht. Bij dit concert ontroerde niet alleen de zangeres het publiek, maar ontroerde het publiek de zangeres minstens net zo veel.
Maar, dit concert draaide niet alleen om ontroering door muziek, maar vooral ook om activisme. Wie Coco al wat langer kende of volgde wist dat ze een zeer uitgesproken activiste is. Ze gebruikte haar podium niet alleen om haar repertoire tentoon te stellen, maar om te delen met haar publiek wat dichtbij haar hart ligt. Het laatste nummer wat ze speelt was nog niet af: het had nog geen tekst. Met vier steekwoorden uit het publiek schreef Coco een tekst voor haar nummer vol actualiteiten en kritiek op de maatschappij. Ze riep het publiek op zeker te gaan stemmen op 15 maart en om de problemen van de wereld, groot of klein, op te lossen. Coco zelf gaat dat onder andere doen op No Mans Land, een festival waar kunst en muziek ingezet zullen worden om mensen bij elkaar te brengen, en bruggen te bouwen. Het uiterst intieme concert leek tot een einde te komen met dit laatste geïmproviseerde nummer, wat ook weer werd opgebouwd en uitgebouwd met het publiek en veel herhaling. Sommige dingen kan Coco niet vaak genoeg gezegd hebben. Maar het kan nóg bombastischer, heftiger en intiemer. Onverwacht komt Coco terug het podium op en neemt ze een volledige band met zich mee. Angelo Bombrini op Accordeon, Michelle Courtens op Cello, Lucas Dols op Contrabas, en de Syrische Modar Salama op percussie.
Coco sprak het publiek toe over de geschiedenis van de wereld; over racisme en uitbuiting, slavernij en de wereld van Trump. Voor Qeaux Qeaux Joans is muziek de allerbelangrijkste vorm van communicatie en een platform voor haar activisme. Als de media straks niet meer vrij zijn, en we niet meer open kunnen spreken via Facebook op onze telefoons omdat er altijd iemand mee kijkt of luistert, vertelde Coco, dan zal muziek de taal zijn van het verzet. Vervolgens speelde zij samen met haar mede-muzikanten het laatste nummer Brother, wat een basis vormde voor een jamsessie vol solo’s en wederom participatie van het publiek. Vooral in dit nummer durfde Coco zich helemaal te laten gaan en haalde ze haar grootste en meest intense uithalen uit de kast. Deze jam duurde uiteindelijk bijna net zo lang als het volledige concert wat eraan vooraf ging, maar dat is eigenlijk niet meer dan logisch. “My name is Coco Joans, and I am an activist.”, en haar boodschap was meer dan duidelijk, meer dan welkom, en werd uiterst muzikaal gebracht.
