Slechts één top 10 notering heeft hij gehad in Nederland. Zijn laatste hitje, samen met Ilse DeLange, is daarbij alweer 11 jaar geleden. Toch mag de Italiaanse Zucchero Fornaciari nog steeds met recht een topact worden genoemd. Een vrijwel uitverkochte Ziggo Dome is daar dan ook getuige van.
De Italiaan staat halverwege zijn ‘Black Cat World Tour’ in de Amsterdamse zaal. De benaming ‘World Tour’ is in dezen wellicht iets overdreven. De inmiddels 61-jarige zanger doet tijdens de tour alleen Europese landen aan. En Nederland opnieuw, nadat hij in 2015 te gast was bij Marco Borsato’s Symfonica in Rosso Het jaar ervoor tourde hij in de buurt allee in Duitsland als hoofdact van de Night of The Proms. Op 18 mei 2014 was de populaire zanger voor het laatst in ons land als hoofdprogramma. Toen ook in de Ziggo Dome; Bekend terrein inmiddels mag je dus wel zeggen.
Black Cat
De ‘Black Cat tour’ staat in het teken van zijn eerder dit jaar verschenen laatste album ‘Black Cat’. Een album dat qua stijl weer teruggaat naar de stijl die hij had op zijn succesalbum ‘Oro Incenso & Birra’. Dat album werd bekend door de mooie hit ‘Diamante’. Het album was in Nederland wellicht niet zijn grootste succes, wereldwijd verkocht het album ruim 4 miljoen keer, en de hit ‘Diamante’ werd in Nederland driemaal gecoverd, door Sandra Reemer, Rob de Nijs en Marco Borsato. Het wil toch wel wat zeggen.
Het optreden van de Italiaan mag grofweg in drie delen worden gedeeld. De opening van de show begon met een kort gedicht, ‘La solitudine’, in gezongen versie bekend van de eveneens Italiaanse Laura Pausini. Direct valt de speelsheid van Zucchero op, doordat hij zijn toetsenist als soort van dubbelganger laat opkomen. Wat volgt is een vrij imposante live versie van zijn album ‘Black Cat , Het album wordt op een enkele afwisseling na integraal opgevoerd, inclusief het southern rocknummer ‘Ti voglio sposare’. Dat nummer sluit een spetterende opening af, waarna het concert een klein beetje inkakt. Gelukkig niet voor lang, want de Italiaan weet het publiek, dat voor de gelegenheid in een zittende Ziggo Dome is opgesteld, al snel op de stoelen te krijgen met zijn overtuigend enthousiasme.
Zucchero Fornaciari staat wereldwijd bekend om zijn vele samenwerkingen. Samenwerkingen met de groten der groten. Namen als Randy Crawford, Randy Jackson, Clarence Clemons, Paul Young, Luciano Pavarotti, Bono (U2), Andrea Bocelli, Tom Jones, Eric Clapton, Miles Davis en Sting. Zo brengt hij in Amsterdam zijn grote hit ‘Miserere’ samen met Pavrotti. Diens stem en beeld worden op de hartvormige achterwand geprojecteerd. Een staande ovatie voor een deels op band uitgevoerd nummer valt de twee ten deel. Terecht.
Zucchero & Marco Borsato
Niet verwonderlijk is ook dat hij in Amsterdam een duet brengt met ‘goede vriend’ Marco Borsato. ‘Diamante’ en ‘Senza Una Donna’ maken echter duidelijk dat Borsato het bij lange na niet haalt bij de stem van Zucchero. De extreem ongemakkelijke houding op het podium en het vale, fletse stemgeluid van de Italiaanse Nederlander laten Borsato zo door de mand vallen. Zo erg, dat het meer lijkt op een verplicht nummertje na Symfonica in Rosso, dan dat de Nederlander echt zin heeft om te treden. Het geeft echter wel de klasse van de Italiaan aan, die op professionele wijze zijn muzikale liefde over het podium spreidt.
De swing er in
In de laatste twee hoofdstukken gaat Zucchero terug in de tijd. Van zijn albums ‘Chocabeck’ en ‘La sesión cubana’ tot aan zijn beginperiode, 1985. Halverwege verlaat de zanger zelf het podium om zijn 13-koppige band voor twee nummers de hoofdrol te geven. Met onder anderen Eddie Harris’ ‘Freedom Jazz Dance’ laat de band van Fornaciari blijken meer te kunnen. Een klein kwartier swingt de Ziggo met een hoofdrol voor de toetsenisten en natuurlijk de Amerikaanse zangeres Tonya.
Voor Nederland past Zucchero zijn setlist wat aan op de andere landen. Daardoor worden we getrakteerd op hits als ‘Baila’, ‘Blue’ en zelfs ‘Il Volo’ en ‘X colpa di chi’. Hits die de Italiaan tijdens andere optredens in andere landen deels verborgen leek te houden.
Niet de ballad ‘Un piccolo aiuto’ van het album dat hij opnam met The Randy Jackson Band, is de toegift. ‘Long As I Can See The Light’, een cover van Creedence Clearwater Revival sluit het concert af. Daarna hangt Zucchero zijn hoed spreekwoordelijk aan de wilgen, door deze over de microfoon heen te hangen en te vertrekken. Een beter einde had de zanger niet kunnen bedenken.
Foto (c) Hans Kreutzer
