Hoewel ze al jaren geen hits meer scoren hebben de Pet Shop Boys de laatste jaren wel bewezen nog altijd sterke albums met pakkende popsongs te kunnen produceren. Zo was het vorige album ‘Electric’ een sterk dance album. Die lijn lijken ze voort te zetten op hun nieuwe album ‘Super’.
Pet Shop Boys nog steeds eigentijds
En ook op dit album zijn er opnieuw pakkende popsongs te vinden die zo uit hun hoogtijdagen uit de jaren ‘80 en ‘90 hadden kunnen komen, maar tegelijkertijd nog steeds in deze tijd passen. Zoals de single ‘The Pop Kids’, waarin ze knipogen naar hun eigen verleden. Dat doen ze ook in ‘Burn’, dat klinkt als ‘It’s A Sin 2.0’. Dat Neil Tennant ook nog altijd een uitstekende (soms wat ondergewaardeerde) songwriter is bewijst hij hier met ‘Twenty-Something’ (over de moeilijkheden waar twintigers tegenaan lopen), het politiek gearrangeerde ‘The Dictator Decides’ (wat herinneringen oproept aan het album ‘Fundamental’ uit 2006 waarop ze Tony Blair en George W. Bush fel bekritiseerden) en ‘Sad Robot World’. En catchy songs als ‘Groovy’, ‘Undertow’ en ‘Say It To Me’ zouden zowel 20 jaar geleden als nu niet hebben misstaan in de hitlijsten.
Maar de dancerichting neemt op ‘Super’ soms ook iets te veel de overhand met tracks als ‘Happiness’, ‘’Pazzo!’ en ‘Inner Sanctum’. Terwijl juist de combinatie van de teksten van Neil Tennant en de pakkende melodieën een goedwerkend recept zijn. Dat ontbreekt in de dancetracks. Waarmee ‘Super’ misschien niet zo sterk is als vorige albums, maar met nummers als ‘The Pop Kids’ en ‘The Dictator Decides’ wel bewijst dat de Pet Shop Boys anno 2016 nog altijd sterk voor de dag kunnen komen. (7,5/10)(x2)
