Met het album ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ leverde Florence Welch met haar band Florence + the Machine haar derde sterke album af. En afgelopen zomer draaide ze d’r hand er niet voor om de Foo Fighters te vervangen als headliner op het Glastonbury festival. In Nederland is ze weliswaar minder ‘groot’ dan in haar thuisland Groot-Brittanië. De verkoopcijfers van Adele heeft ze dan niet, maar toch vulde zij deze avond een bijna uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam. De grootste zaal waar Florence + The Machine tot nu toe in ons land hebben gespeeld.
Palma Violets
Maar voordat Florence en consorten het podium bestegen mochten Palma Violets het publiek opwarmen. De indierockband uit Londen begon toen de zaal nog niet eens voor de helft gevuld was. En wat tijdens hun optreden binnenkwam, zal ongetwijfeld even achter z’n oren hebben moeten krabben. Want het is wel even wat anders dan de barok-achtige soulpop van Florence. Hoewel Palma Violets een aardig strakke set speelde paste het wellicht niet echt bij de hoofdact van deze avond.
Gehoorzaam volgend publiek
Want de rol van hoofdact maakten Florence & the Machine volledig waar. Op een podium met een variété-achtige setting kwam rond 21:00 de 11-koppige band op het podium lopen. Waarna Florence Welch voor het podium langs het publiek liep. On vervolgens blootsvoets via een trap het podium op te lopen. Vanaf de start met ‘What The Water Gave Me’ had Florence het publiek in d’r greep en danste ze energiek over het podium. Helemaal toen daarna ‘Ship To Wreck’ volgde. Om daarna weer terug te gaan naar een single van het debuutalbum: ‘Rabbit Heart (Raise It Up)’. Waarbij ze iedereen opriep om te gaan staan. Het publiek deed gehoorzaam wat ze vroeg. Net als dat niemand nog een smartphone in de lucht durfde te steken toen ze vervolgens bij ‘Third Eye’ vroeg om telefoons even één nummer lang op te bergen. De nieuwe single ‘Delilah’ en haar inmiddels bekende cover van Candi Staton’s ‘You’ve Got The Love’ worden als zoete koek ontvangen.
Na alle bombast verdween een gedeelte van de band voor een kort moment met het akoestische ‘Cosmic Love’. Waarbij Florence een grappige anekdote vertelde over toen ze nog in Paradiso optraden. Tijdens dit nummer viel helaas op dat de helft van de zaal met elkaar stond te praten. Inmiddels een typisch Nederlands fenomeen. Het duurde ook even voordat Florence de aandacht weer terug had. Dat kwam langzaam terug toen de band terug kwam en de albumtrack ‘Caught’ speelden.
Maar de volledige aandacht trok Florence weer naar zich terug bij ‘Shake It Out’, ‘Spectrum’, ‘What Kind of Man’ en ‘Dog Days Are Over’. Waarbij het publiek net als aan het begin van de avond weer gehoorzaam volgde wat Florence opdroeg toen ze opriep om elkaar vast te pakken, elkaars gezicht aan te raken, en om met een kledingstuk in de lucht te gaan zwaaien. Het publiek was los, en daarom was dit moment perfect getimed vlak voor de toegift, die daarna volgde met ‘Mother’ en ‘Drumming’.
Helaas ontbrak ‘Queen of Peace’ deze avond aan de setlist. Vrij eigenaardig, omdat het één van dé singles van het laatste album is. Ondanks dat bewezen Florence + The Machine dat ze inmiddels wel raad weten met zalen zoals de Ziggo Dome. Florence Welch is inmiddels een perfecte gastvrouw geworden die niet alleen over een sterke stem en goede liedjes beschikt, maar ook weet hoe ze een publiek voor zich moet winnen.
