Het, in elk geval door mij, langverwachte vervolg op ‘Fire’ van jazzformatie Bruut! heet ‘Mad Pack’. Een bonte verzameling van maar liefst 11 nieuwe Bruut!-composities. Superjazz. Met die, toch wel redelijk pretentieus
gekozen stijlaanduiding, omschrijven de vier heren hun muziek. Ik kan mij, omdat ik in een redelijke goede bui ben vandaag, daar wel in vinden. In dat superjazz. Voordat de lade van mijn CD-speler open ging om ‘Mad Pack’ er in te leggen, speelde in mijn hoofd CD ‘Fire’ nog een rondje. ‘Jump’, heette het eerste nummer toch? Even zien, en jawel … met mijn geheugen niets mis.
Op naar ‘Mad Pack’, dan maar. Laatje open, CD erin, laatje dicht en …
‘Sjako’ opent de rij namen (alle tracks zijn voornamen van mensen – zo staan er, naast ‘Sjako’, onder meer de volgende namen op de CD: ‘Mario’, ‘Bill’, ‘Scarlett’, ‘Dex’ en ‘Eddie’). De toon en geluid van Bruut! is meteen weer gezet.’Bam! Geen paniek, mensen, hoort er allemaal bij.’
‘Mad Pack’ van Bruut! is geen ‘Fire’. En andersom geldt precies hetzelfde, en wel dat ‘Mad Pack’ geen Fire is. Daar moest ik wel een paar nummers aan wennen. Zo snoeihard de superjazz op ‘Fire’ je oren injaagt, zo prachtig en
stijlvol is ‘Mad Pack’. Superjazz met een satijnen randje. Bruut! speelt goed, afgestemd en bij vlagen melancholisch. Weinig doet me denken aan de openbaring die ‘Fire’ heette. Was ik de eerste keer luisteren misschien een beetje teleurgesteld omdat ik ‘Fire 2.0’ verwachtte, werd me tijdens het beluisteren van de elf namen op ‘Mad Pack’ opnieuw duidelijk dat Bruut! gewoon een fantastische band is. Die, naast ‘Fire’, ook nog ‘Mad Pack’ hebben
gemaakt. Prachtig opgenomen, mooie solo’s, strakke arrangementen. Weldaad voor de oren. Superjazz. Superjazz 2.0. Bravo, heren! (8/10) (Dox Records)
