The Rest Is Noise is een festival welke muzikanten selecteert zonder hokjes en grenzen voor iedereen met belangstelling voor de nieuwste ontwikkelingen in de muziek en muziekcultuur. De concertreeks geeft je een gevoel van exclusiviteit: een vernieuwende, nog vrij onbekende muzikant die optreedt. Vanavond was Maxazine aanwezig bij Ela Stiles, misschien wel de meest bijzondere uit de reeks optredens.
Karawane
Het voorprogramma wordt verzorgd door Anne Ceasar van Wieren die onder zijn artiestennaam Karawane aan de weg timmert. Naast muzikant is hij ook een geliefd illustrator en werkte hij samen met drummer Ries Doms (The Kik) en producer Frans Hagenaars (Daryll -Ann, Bettie Serveert, Van Dik Hout) aan zijn nieuwe album. Het resultaat is een orkaan van gitaargeluid en melodische ideeën, met in het oog van de storm een paar verstilde, akoestische liedjes. Maar altijd gaat zijn muziek gepaard met harmonieuze, bijna kerkelijke zang.
De ruim 100 stoeltjes zijn allemaal bezet in het voormalige kerkje achter Artis en Karawane bestaat vanavond uit slechts drie van de vijf leden. Anne Ceasear op zijn akoestische gitaar geflankeerd een gitarist op electrische gitaar en door Maaike van der Linde op dwarsfluit en zang. Met alle ervaring en prachtige projecten op zak is het ongelofelijk dat Van Wierden onderdanig en bijna onzeker op het podium staat. De eerste associatie die ik bij het nummer ‘Dirt’ krijg is “Passenger meets Simon & Garfunkel”. Het trio nis prachtig in balans en geeft een fijn geluid. Bij het nummer ‘Bells’ verdwijnen zijn bandleden naar het balkon om op eenzame hoogte de mini-xylofoon te bespelen. Vanaf april komt het album uit en wordt ons beloofd dat het met een drummer en bassist erbij allemaal wat ruiger wordt, maar voor mij absoluut niet noodzakelijk.
Ella Stiles
In mei 2014 kwam het solodebuut uit van Ela Stiles, dat bestaat uit twee delen. De A-zijde is in één weekend opgenomen, de B-kant van de plaat bestaat uit analoge composities van opgestapelde vocale drones, opgenomen met oude tape machines. De nummers die te horen zijn op de site van Bedroom Suck Records hebben ook wel een vleugje van de jaren ’80. In haar a-capella nummers ligt de focus op herhaling van klanken, waardoor de afzonderlijke klanken veel sterker worden. De puurheid en openheid in haar stem zijn vernieuwend in de traditie van rockmuziek.
Het leuke aan kleinere optredens in kleine zaaltjes is de ombouw van voor- naar hoofdprogramma. Ook deze avond is de hoofdrolspeelster zelf in de weer met de kabels en sluit ze zelf de instrumenten aan. Wanneer de lichten doven zijn alle stoelen gevuld en moeten de overige aanwezigen genoegen nemen met een staanplaats langs de kant. Ela Stiles staat samen met haar vaste gitarist op het podium en bespelen vol passie de Fenders. Het eerste wat ik me afvraag is waarom het volume opeens met 100% omhoog is gegaan. De felle gitaargeluiden klinken niet prettig in het gehoor en zichtbaar hebben meer mensen daar last van. De voorste rijen wisselen al snel hun zitplaats in voor een staanplaats aan de achterkant. Het tweede nummer is een a-cappela versie en dan pas hoor je eigenlijk hoe mooi de stem van Stiles is. Ze weet haar stem mooi beheerst te laten klinken hoewel het onduidelijk is waarover ze zingt. Het is akelig hoe haar stem en timbre lijkt op de stem van Dolores Mary Eileen O’Riordan, van de Cranberries. Nadat het volgende nummer weer een opvolgbare muur van gitaren is, wordt deze weer opgevolgd door de solozang van Ela. Het wordt duidelijk dat dit patroon de avond gaat vullen. Helaas is het gitaarwerk van een dermate simpel niveau (Stiles staat soms minutenlang op 1 accoord te strijken) dat het harde volume de bottelnek blijkt, en veel mensen de zaal verruilen voor de bar.
Het festival maakt hun motto meer dan waard want het is zeker “Out Of The Box” denken tijdens deze avond. Heel af en toe is een voorprogramma beter dan de hoofdact. Voor mij persoonlijk was dit zo’n avond, Karawane is een mooie ontdekking gebleken, The Rest Was Noise.
