Zondagmiddag was het zo ver: 33 jaar na de première in New York ging de musical over het leven van Diana Ross en The Supremes eindelijk in Nederland in première. In het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam waren meer dan honderd bekende Nederlanders en vele honderden andere genodigden getuige van het musicaldebuut van Berget Lewis en Aïcha Gill. Beiden hebben inmiddels meer dan voldoende podiumervaring, maar in een musical stonden de twee nog niet eerder. Tezamen met Pearl Jozefzoon waren de zangeressen de hoofdrolspeelsters in de nieuwe musical van Albert Verlinde Entertainment.
Onder de genodigden waren onder anderen Ruth Jacott, André van Duijn, Jeroen van der Boom, Isa Hoes, Trijntje Oosterhuis, Mike de Boer, Freek Bartels en Stanley Burleson. Zij, en de anderen in de zaal, waren getuige van een show vol glitter and glamour, hits van weleer en natuurlijk een verhaal vol list en bedrog. In feite een beetje hoe we altijd horen dat de entertainmentbusiness zo’n beetje in elkaar steekt. Met steekpenningen, intriges, liefde en verdriet en relaties op de werkvloer die toch niet altijd even serieus blijken te zijn.
Berget Lewis was dan met Aïcha Gill wellicht de minst ervarene op het musicaltoneel; De zangeres eiste met haar krachtige stem een overduidelijke hoofdrol op. Samen met Edwin Jonker en Clayton Peroti, die respectievelijk de rollen van Curtis Taylor Jr. en Jimmy Thunder Early op zich namen, was het duidelijk dat Dreamgirls voor Lewis niet de laatste rol zal zijn waar de zangeres voor gevraagd zal worden. Berget Lewis, die als Effie White samen met Deena Jones (Pearl Jozefzoon) en Lorrell Robinson (Aïcha Gill) de meidengroep ‘The Dreamettes’ vormt, is in feite de spil in het verhaal. De zangeres wordt op meerdere vlakken aan de kant gezet, vecht zicht zich terug en stijgt met haar stem ver boven de anderen uit. Zeker haar ‘Ik ga niet’ is een streling voor het oor!
Dreamgirls is een echte muziekproductie en de hits vliegen je dan ook om de oren. Van wellicht de achterliggende titeltrack ‘Fake your way to the top’, waarmee het verhaal in feite pas echt op gang komt, tot de rode draad in de musical als het gaat om de nummers, ‘One night only’, wat zeker als allerlaatste nummer een waar hoogtepunt is in de show. Een ander hoogtepunt is de kledij, want wat vaak ongenoemd wordt is de aankleding. Het decor is door haar industriële uitstraling wat minimalistisch gebleven, de vele prachtige kledingstukken liegen er niet om en brengen het publiek in no time 50 jaar terug in de tijd.
Wat bij veel vertaalde musicals vaak een punt van irritatie is, is bij Dreamgirls juist een verrijking. De tweetaligheid, de Engelstalig gezonden liedjes afgewisseld met de Nederlandstalig gezongen nummers die de verhaallijn vormen, versterken elkaar in dusdanige mate dat het verschil niet eens meer opvalt. Een waar stukje kunst dat Verlinde met zijn crew hiermee voor elkaar heeft gekregen.
Dreamgirls is naast een musical ook een ware muzikale tijdsreis die je brengt langs een berg van motown- en soulhits en het publiek voert door de wereld achter de schermen van de entertainmentindustrie. En een die je Berget Lewis leert kennen als een zangeres met nog meer in haar mars dan we tot nu toe van haar gezien hadden. A star is born!
