De rappende Arizona Iced Tea fan Yung Lean stond afgelopen woensdag samen met zijn Sad Boys-clique in Bitterzoet en heeft hierbij de zaal op zijn kop gezet. De zaal ging open om acht uur ’s avonds en werd vergezeld door plaatjes die werden gedraaid door één van de jongens van T.N.O., ook wel TheNewOriginals. Zij zouden een uurtje later als voorprogramma van Yung Lean de zaal warm krijgen. De Amsterdamse rapgroep heeft in hun kleine half uurtje het publiek laten springen en zweten terwijl ze mee mochten rappen met tracks over zonnebrandcrème, vieze chicks en hun verlangen naar Katja Schuurman. De rappers van T.N.O. weten goed in contact te blijven met ons tijdens het optreden, en activeren ons hierbij ook om lekker uit onze plaat te gaan.
T.N.O. verliet het podium rond half tien en twee Sad Boys stonden paraat om Yung Lean te backen rond tienen. De zaal werd donker en voor ons waren visuele effecten te zien van een soort Fudge-achtige blokken die tegen elkaar botsten en vielen op de grond. Er waren ook virtuele sportwagens aanwezig die, toen ze wegreden van het scherm, de woorden “Sad Boys” achterlieten. De visuele presentatie deed me erg denken aan een screensaver van Windows 98 en werd ondersteund door elektronische muziek die vast wel in elkaar was gezet door Yung Gud of Yung Sherman. De visuals op het doek waren niet het enige dat met het oog te observeren viel. Ook waren er twee plasmabollen aangezet, aan iedere kant van het podium ééntje. Voordat Yung Lean überhaupt op het podium te vinden was, voelde ik voor een klein moment een kinderlijke rust in me die ik in geen jaren meer heb gevoeld.
Deze hele hokuspokus duurde hooguit een minuutje voordat Yung Lean het podium opsprong met de overige Sad Boys het publiek al vanaf de eerste seconde van hun aanwezigheid helemaal platrapten. Wij werden overweldigd door twee nummers die nog niet waren uitgebracht. Ik gok dat beide nummers afkomstig waren van het nieuwe album van Yung Lean. Niemand kende deze nummers, maar dat hinderde geen enkele ziel om gelijk uit zijn dak te gaan zoals de sippe held dat deed op het podium.
Het derde nummer, afkomstig van Unknown Death 2002, was net begonnen en Yung Lean’s gezicht zat al vol met bloedrode vlekken en zweet die het gevolg waren van de enorme energie die hij in zijn eerste twee nummers had gestopt. Ondanks het uitgeputte gezichtje merkte je totaal niet dat Lean moe was tijdens zijn optreden. Hij bleef springen, wij bleven schreewen. Hij rapte over zijn verdriet tijdens het drinken van Arizona, het spuiten van heroïne en het spelen van Mario Kart, en wij rapten gepassioneerd mee. De verdrietige jongens waren een paar nummers verder de set in, en iedereen had al minstens één traantje weggepinkt vanwege deze geweldige avond vol emoties. Lean rapt met passie en energie, en zijn bucket hat-dragende fanbase is een van de wildere soorten die ik bij hip-hop concerten heb meegemaakt. Ondanks de wildheid van de fans, waren er geen rustige mensen die hun goede ervaring konden vergeten door de wildere massa. De fans respecteerden elkaar en de artiesten die aan het spelen waren. De atmosfeer was fijn, warm en voelde als een oude vriend die je eindelijk weer omhelst.
