Sinds Johannes Sigmond alias Blaudzun in 2008 zijn titelloze debuutalbum uitbracht heeft hij per album aan meer populariteit gewonnen. Helemaal met zijn vorige album ‘Heavy Flowers’. Met zijn nieuwe album ‘Promises Of No Man’s Land’ zal dat niet anders zijn. Al is het alleen maar omdat de NOS de titeltrack heeft gebruikt tijdens de Olympische Zomerspelen. Wat zijn grootste hit tot nu toe is.
Net als op zijn vorige albums is Blaudzun ook op dit album weer sterk in het combineren van zowel sobere als bombastische nummers. Het album opent met het sobere ‘Euphoria’. Waarna het muzikale geweld losbarst met de inmiddels bekende titeltrack, ‘Too Many Hopes For July’ en ‘Hollow People’. Drie bombastische nummers die somber van tekst zijn, maar muzikaal zeer aanstekelijk. Waardoor die 2 laatste tracks goede singlekandidaten zouden zijn. ‘Hollow People’ krijgt nog een geslaagde reprise met het nummer ‘Kids Around’. Net als op zijn vorige album is de associatie met Arcade Fire moeilijk weg te denken.
Daarna lijkt de bombast voor heel even af te nemen. Hoewel in ‘Wasteland’ de sombere sfeer van het album blijft hangen. ‘Any Cold Wind (Sweet Selene)’ klinkt daarentegen lichter en optimistischer dan de rest van het album. Zonder uit de toon te vallen. Ook het daarop volgende ‘Streets of Babylon’ is opgewekter en klinkt als vervolg op ‘Elephants’. Terwijl ‘Halcyon’ weer die dreigende toon terug komt.
Daarom valt de daarop volgende wals ‘Ocean Floor (From All The Stars)’ nogal uit de toon met de rest van het album. Wat eigenlijk de enige smet is op het album. Want de track ‘Wingbeat’ die daarop volgt zorgt voor een uitstekende afsluiter.
‘Promises Of no Man’s Land’ is een logisch vervolg geworden op ‘Heavy Flowers’. Geen ‘shinny happy people’, maar wel sterke teksten over onderwerpen als eenzaamheid, leugens, onmacht en willen vluchten. Waarbij bombast absoluut geen vies woord is voor de songs die muzikaal knap in elkaar zitten. (V2) (8/10)
Foto (c) Eric van Nieuwland, archief Maxazine
