De plaat Reflection is al weer het achtste album en is een mooie reflectie van alle klanken en toonsoorten die Hooverphonic zo bijzonder maken. Het herkenbare sensuele zanggeluid van de inmiddels volledig in de band geïntegreerde zangeres Noémie Wolfs wordt op deze plaat aangevuld met een 3 tal jeugdige stemmen, Yassin Joris (21), Joey Brocken (22) en Tom Tritsmans (26) waardoor er aan kracht gewonnen wordt en de sound voller klinkt zoals onder andere in de nummers ‘Practicine’ en ‘Clouds’.
Het album begint met een bijna onlike Hooverphonic nummer, uptempo, vrolijk en cathcy. Je wordt als luisteraar daardoor direct in verwarring gebracht wat gaat dit album brengen. Met het filmische ‘Amalfi’ zijn we gelukkig weer helemaal terug in de gebruikelijke sfeer. Het nummer werd recent gebruikt bij So You Think You Can Dance, waar Rowan en Johan op een jazz choreografie van de eveneens uit België afkomstige Laurent Flament dansten. Helaas was de chemie er niet tussen de dansers al gaf Rowan zich helemaal was vrij en gaf een prima interpretatie van een van de pareltjes van het album.
Het nummer ‘Bad weather’ heeft een mooi herfstachtige sfeer prima bij de komende tijd, open haard en dit nummer op de achtergrond maakt het weer warm in huis. ‘Boomerang’ is dan weer een poppysong, zoals Alex Callier zei: “We hadden even genoeg van die violen en wilden weer naar poppy nummers met goeie stemmen, dit nummer is daar een goed voorbeeld van.” Bij de grappige song ‘Cupper’ wordt de chemische kennis geëtaleerd en het element koper bezongen. Tijdens ‘Devil kind of girl’ gaat het tempo omhoog en mag de gitaar ook even los. ‘Erased’ is dan weer ingetogen, door de piano klinkt het een beetje als Agnes Obel. Nog een parel van het album, ‘Ether’. Zacht als fluweel, vluchtig als ether en toch pakkend. Dat is de ongrijpbare kracht van Hooverphonic die in dit nummer volledig tot uiting komt. Zwaartekracht, ‘Gravity’ heeft zeker ook een aantrekkingskracht door de manier van zingen van zangeres Noémie Wolfs van powervol tot melodisch het komt allemaal voorbij in dit nummer. De gitaar van Raymond Geerts krijgt in Placticine de hoofdrol.
In ‘Radio silence’ geeft de diversiteit van de band goed weer, kan niet niet echt een label op plakken. Tijdens ‘Roadblock’ komen er weer even wat elektronische geluidjes terug, die bij ‘Single malt’ weer helemaal verdwenen zijn. Daar is het geluid kaal doch krachtig genoeg om het nummer te dragen. ‘Wait for al while’ de vrolijke afsluiter van het album geeft de nieuwe aanwas de kant om zich te tonen, weliswaar op de achtergrond. Soms een Queen-achtige samenzang. Het wachten op dit album was zeker de moeite waard. Al met al weer een andere kant van Hooverphonic die wat mij betreft een mooi licht schijnt op een nog onontdekt stuk van de band. Met de sterke kanten van Noémie Wolfs ten volle te benutten. Na het geweldige optreden dat ik van ze heb mogen meemaken in het Amsterdamse Bos compleet met orkest is dit van dezelfde kwaliteit echter minder bombastisch en meer recht voor zijn raap. Wat mij betreft een prima keuze die mij niet vervelen gaat. Reflections is een meer opgewekt album lekker uptempo met zijn prachtige rustige juweeltjes ertussen verstopt om ontdekt te worden. (8/10) (Sony Music)
