Zo werd mij onlangs via de elektronische snelweg bezorgd een nieuw plaat van John Talabot. U kent hem wel, de Spaanse DJ, die vorig jaar zijn eerste volledige studio album Fin uitbracht onder het label Permanent Vacation. Een plaat met een prachtige hoes.
De hoes van DJ-Kicks (!K7 Records), zijn nieuwe werk waar ik op moment van schrijven van aan het genieten ben, is beduidend minder prachtig. Het gaat dan wel om de muziek, maar het oog wil ook wat. Mijn oog heeft pech. Wat een lelijke hoes is dat zeg! Dat mag ook wel eens gezegd worden.
De muziek die er daarentegen te horen is, is meer dan aangenaam. Ik zou zelf willen zeggen 
dat het een uitstekende plaat is. De 27(!) tracks lopen naadloos in elkaar over, en zoals het een goede DJ betaamt, neemt hij de luisteraars mee op een prachtig ritje door elektronikaland. Hij verlegt misschien geen grenzen, maar had ik de plaat niet ter beoordeling gekregen, had ik hem hoogstwaarschijnlijk wel gekocht.
De verschillende remixen die er op staan (zoals Run – Moodymann Remix), is subtiel en meeslepend. Je wilt gewoon niet dat dat nummer stopt. Dat doet het uiteraard wel, en wel na 1 minuut en 25 seconden al. Gelukkig zijn er op dat moment nog veertien nummers te gaan.
De samples die hij gedurende het album gebruikt zijn goed gekozen, prachtig ingemixt en zweven samen met jou ruim een uur en een kwartier door een prachtige wereld van verschillende sentimenten heen. De jaren ’80 komen voorbij, het gefluit van Peruaanse straatmuzikanten en welhaast onherkenbare filmmuziek van films die nog gemaakt moeten worden.
Een fijne plaat die van mij een 8 krijgt. De hoes krijgt een 2. En dat is dan samen een tien, zeg maar. (8/10)(!K7 Records)
