Er zijn de laatste weken heel wat nieuwe blues platen de revue gepasseerd. Eén van de beste CD releases van het ogenblik komt misschien van de beste blueszanger die je nog nooit gehoord hebt, de Texaan Sugaray Rayford. Niet onlogisch want voordat hij als zanger op de CD van superbluesgroep “Mannish Boys” “Double Dynamite” aantrad, wisten niet al te veel mensen van het bestaan van dit talent. Maar die ene prestatie was wel voldoende overtuigend om hem meteen op de radar van blues-spotters te brengen. Dat we nu zijn solo debuut, “Dangerous” op het Delta Groove label kunnen beluisteren is geweldig. En hij overtreft meteen de verwachtingen.
Vergezeld van een waaier van gasten, van zijn mede-Mannish Boys tot Monster 
Mike Welch, Kim Wilson, Sugar Ray Norcia, Big Pete en Kid Andersen, presenteert hij een zeer aardige reeks van blues waarin echo’s klinken van BB King, Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Maar allemaal in de klankkleur van Sugerray’s eigen rijke stem. Misschien wel één van de beste blues stemmen van vandaag, de Hootchie Coochie man, Morganfield, even niet meegerekend.
Misschien doen titel en tekst van de eerste track je denken aan countrymuziek, maar dit shufflend “Country Boy” is helemaal blues. Zijn daverende stem wordt vergezeld van het “mondmuziekje” van Suger Ray Norcia en de tinkelende piano van Anthony Geraci, Hij geeft hier al de indruk echt in zijn hum te zijn. Dit enthousiasme wordt verder doorgetrokken in het tweede nummer, het swingende funky “Stuck for a buck”, dat opgevuld wordt met trompet en sax en strak gitaarwerk van Gino Matteo met een streep orgel van Kaplan. Daarna volgt de krachtige en raspende titelsong, een moderne hootchi-coochie Man-achtige track. Met Norcia op de harp en Monster Mike Welch op gitaar. Norcia legt zijn mondharmonica neer om in de vierde song, het door hem gepende “Two Time Sugar” even voor vocale ondersteuning te zorgen.
Daarna volgt de Pee Wee Crayton classic “When it rains, it pours” een van de fijnste blues nummers ooit, in de stijl van T-Bone Walker. Een fantastisch “Depression Blues” en een gevoelig klinkend “In the dark”, worden beiden op volume gehouden door de blazers, en beetje veel geholpen door Kid Andersen op leadgitaar. Zo gaan we verder naar een erg afgepelde afsluiter, “Preaching Blues” met een Chortkoff op de mondharp en Mannish boys Franck Goldwasser op slide en Jimi Blott op drum en percussie. Tussenin ook nog het grungy “Pretty fine mama” en het rokerige, trage “Surrender”. Konden net zo goed van een Stones plaat komen. Het zich voortsleurende “Going back to Texas” en het mid-tempo nummer “Need a little more time” met Goldwasser op National Steel gitaar zijn samen met “Keep her at home” en “I might do something crazy” de andere hoogtepunten van deze geweldige CD.
Zoals de titel “Dangerous” het zegt, deze schijf is gevaarlijk… voor al zijn concurrenten die streven naar de titel van debuutalbum of zelfs album van het jaar voor de komende jaarlijkse blues awards. Een blijvertje als je het mij vraagt. (9/10)(Delta Groove Productions)
