Na het vierde nummer worden ze resoluut uitgetrokken en in een hoek van het podium gegooid: de zilveren hooggehakte laarsjes waarmee Trixie Whitley haar donkere blues wegstampt. Vanaf dat nummer stampt ze niet meer, maar danst ze. Een mooi contrast met de diepe en duistere nummers die ze zingt. Trixie Whitley is na een ruim jaar terug in Paradiso. Stond de Belgisch-Amerikaanse zangeres vorig jaar nog in de bovenzaal, nu speelt ze de grote zaal plat.
Solo, zoals in het openingsnummer Thousand Thieves, of met haar band. Whitley is gegroeid. Een jaar, met optredens op onder meer North Sea Jazz en Lowlands en de release van haar debutalbum Fourth Corner, heeft haar veel gebracht. De verontschuldigingen tussen de nummers door zijn verdwenen, hier staat een jonge zekere vrouw op het podium, die zichtbaar geniet vaan haar optreden en de aandacht van de zaal. Wat bleef is de prachtige soulstem en de hart and ziel waarmee ze haar blues speelt.
Klein en betoverend, zoals in Fourth Corner en I’d Rather go Blind en groots en meeslepend in Irene en Need Your Love. Maar het meeste indruk maken nog steeds de nummer die ze in haar eentje speelt, achter de elektrische piano. Breath You aan het eind van de set en Undress Your Name als laatste toegift. Kwetsbaar en krachtig. Een collectieve zucht rimpelt door Paradiso. We zien u graag Trixie Whitley.
Foto (c) Hanne Drogendijk
