Twee meiden komen op een schoolreisje in Parijs een Nederlands model tegen en belanden al zingend op de trappen van de Sacré-Cœur. Het zou leiden tot het begin van een trio waarbij bestaande nummers in een nieuw jasje worden gezongen, om vervolgens het Concours de la Chanson de Alliance Française te winnen. Het zou het plot van een meidenfilm uit de jaren 80 kunnen zijn, het is echter het echte verhaal van Zazí.
Het meidentrio komt na enkele ommezwervingen tot een eigen stijl, die geen last heeft van taalbarrières. Zazí zingt net zo makkelijk in het Engels, Duits of Noors op de debuut-EP, en wie het drietal ooit al inconcert heeft gehoord, weet dat ook Nederlands, Frans en Spaans voorbij kunnen komen. Tesamen met het folkloristisch instrumentarium en de wisselende stijlen die de drie meisen zingen en spelen, doet Zazí direct denken aan het Belgische Laïs en dat mag zeer zeker als compliment worden opgepakt.
Zazí heeft geprobeert op het debuut zo snel en zo duidelijk mogelijk het breed uitgemeten repertoire te presenteren aan het publiek. Van het jazzy ‘Turn me on’, gmixt door de mannen achter Caro Emerald) tot de korte afsluiter ‘Lullaby’, dat in close harmony aan de stijl van de Andrew Sisters doet denken. Het Noors gezongen ‘Ride Ranke’ klinkt ons bekend in de oren en dat is niet zo verwonderlijk, aangezien het door Sabien Bosselaar, Dafne Holtland en Margriet Plantinga gezonden nummer een eigengereide cover van Harry Chapin’s ‘Cats in the cradle’ is. 1974 oorspronkelijk, maar bij de jongeren onder ons waarschijnlijk beter bekend in de versie van Ugly Kid Joe uit 1993, of Johnny Cash uit 1990. De versie van Zazí licht echter toch dichter bij het origineel, wat een folk-nummer was, hoewel de meiden er een zeer luchtig en vrolijke track van hebben gemaakt.
Zazí maakt op de EP gebruik van de kennis van Rik Elsgeest en Gerry Arling, die kenners wellicht kennen van het duo Arling & Cameron, dat echter meer succes boekte met hun werk voor Juan Wells en The Easy Aloha’s dan met hun eigen singles. Vooral Arling lijkt zijn stempel redelijk te drukken op de muziek van Zazí; Sure, hij schreef ook mede drie van de zes tracks op de EP, maar wie ‘Turn me on’ vergelijkt met zijn oudere werk ziet daarin ook enkele overeenkomsten.
In een eigengereide mix van chansons, folk, pop, close harmony en jazz buitelen accordeon, ukelele, cello en piano bij Zazí over elkaar heen. Een duidelijke sprong voorwaarts die de dames door de tijd heen gemaakt hebben sinds die ene ontmoeting in Parijs. Zazí geeft met de zes nummers een lekker visitekaartjes af dat in grote lijnen slechts één minpuntje heeft: Ze duurt te kort. Zazí is nieuw, maar klinkt vrolijk, zomers met een flinke scheut Europa. Ziezo! (8/10) (RedLine Music/CNR)
