Songfestival-winnares Loreen heeft met ‘Euphoria‘ inmiddels de grootste Songfestivalhit sinds ‘Waterloo‘ te pakken. Haar debuutalbum ‘Heal‘ is er dan ook een waar heel Europa lang op heeft gewacht. Ook de nieuwe versie van haar begin vorig jaar geflopte debuutsingle ‘My heart is refusing me‘ is al goed bezig de hitlijsten te bestormen, wat het bewijs lijkt dat bekendheid en een goede promotie vaak een belangrijker factor is dan een goed nummer.
‘Heal‘ is aan de ene kant verfrissend, aan de andere kant toch een dertien in een dozijn. Verfrissend omdat de stem van de Zweeds- Marokkaanse schone een welkome afwisseling is op de vaak schreeuwerige nummers, 13 in een dozijn omdat ‘Heal‘ op een uitzondering na toch een standaard Euro-pop album is geworden. Hier en daar een kleine Marokkaanse invloed, hoewel de electronica qua muziek overheerst.
Loreen heeft het merendeel van de nummers mee geschreven, iets wat in deze moderne tijd vaak als eis al door nieuwbakken artiesten wordt neergelegd bij de platenmaatschappij en eindproducers en in veel gevallen pakt het ook nog goed uit. Op ‘Heal‘ had er wellicht wat meer (of minder) naar externen moeten worden geluisterd, want het geheel is toch voor het grootste deel een eenheidsworst geworden.
Natuurlijk zijn er ook uitschieters, zoals de vaalhese titeltrack ‘Heal‘ , die ze in samenwerking met Blanks maakte, opener ‘In my head‘ (due overigens opvallende overeenkomsten heeft met Celine Dion‘s ‘My heart will go on‘) en het ‘Euphoria‘-achtige ‘Crying out your name‘. Voor de rest is ‘Heal‘ een album geworden dat voorzichtig is geproduceerd. Niet te veel uitspattingen, niet te veel geëxperimenteer en zeker niet overgeproduceerd. Een stabiel degelijk album dat Loreen gewoon stevig in de markt zal zetten, maar waarbij we op de opvolger toch zeer zeker meer afwisseling willen horen. Zeer zeker geen verkeerd album, dat op korte termijn hoge ogen kan gaan gooien, maar voor de lange termijn toch net tekort schiet (7/10) (Warner)
