Op dag drie van Dour schijnt zowaar de zon als wij onze tent uitkruipen; Wie had gedacht dat het kon na twee dagen en een ochtend regen. Maar dat de zon schijnt betekent helaas niet dat het terrein zich daar wat van aantrekt. Waar we gisteren nog bijna uitgleden in de modder blijven we nu plakken, de ingediktere versie van modder is dus blijkbaar nog minder prettig dat de soepele versie, wie had dat durven dromen. Moeilijk slenteren we over het terrein waar medewerkers weer een nieuwe poging doen om hooi te verspreiden, maar je ziet dat het voor niets is, het ligt er nog maar net en je ziet het alweer wegzakken in de oneindig lijkende diepte onder de modder.
Terwijl we de hoop een beetje opgeven horen we in de verte iets wat ons verbazingwekkend snel tot rust brengt; Les Fils De Teupu, geboren in de muziek en opgegroeid met optredens weet deze leuke, vrolijke, ska band het publiek te overtuigen dat er niets aan de hand is, we staan niet in 10 centimeter blubber, we hebben niet al twee dagen regen gehad, en die enorme donkere wolk die er aan komt gaat echt niet op ons vallen. En wonder boven wonder, terwijl de mannen spelen ontwijkt de wolk ons en zien we daar de zon weer langs komen, het publiek vergeet de zorgen van de modder, geeft zich over en danst, wie maakt het nu nog uit dat je kleding niet schoon blijft?
Als we gebruik maken van een gebied die waar we in mogen vanwege het feit dat we van de pers zijn, iets waar we twee dagen te laat achter komen, begint de regen weer, snel duikt iedereen onder een tent. Dan ziet een man die een mix lijkt te zijn van Jack Sparrow en Mickey Rourke nog een cameratas onbeheerd in de regen staan en duikt er op af, dit zou allemaal niet heel boeiend zijn als we ons niet een uurtje later bij The Last Arena melden voor Nada Surf, wie staat daar op het podium, niemand minder dan diezelfde Jack Sparrow/Mickey Rourke. Nada Surf is een geoliede machine, een band die in 1992 werd gevormd en het meeste bekend is door het nummer ‘Popular’. En hoewel Nada Surf leuk is, is het niet meer vernieuwend, dit lijken mannen te zijn die genoeg vernieuwends hebben gedaan en nu genieten van het succes dat ze hebben. Dat wil niet zeggen dat ze niet lekker zijn om naar te luisteren: waar is nu ons stukje groene gras om in te liggen luisteren?
Bon Iver, de man waar eigenlijk het hele festival om draait, elke bezoeker lijkt een plekje te hebben gezocht om hem even te kunnen bekijken, maar is dit wel om de man zelf, of omdat ze ‘Skinny Love’ willen horen? Het laatste blijkt, na Skinny Love is het over met de rust en stilte bij Bon Iver, de mensen vooraan banen zich een weg naar de volgende tent, wat erg jammer is, want wat is dit een verschrikkelijk getalenteerde man, het kippenvel staat op onze armen terwijl hij liedje na liedje inzet. Als het is afgelopen kunnen we ons nog even niet bewegen, maar komt dat door Bon Iver of doordat onze laarzen zich vast hebben gezogen in de grond? Beide wel. Bon Iver is misschien wel te mooi, voor het grote podium, hij wist het publiek niet vast te houden met alle tenten om hem heen die meer geluid maakte, jammer.
Vandaag sluiten we af met The Shoes, een bandje dat we alleen kennen van hun nummer ‘Wasting Time’ maar totaal anders zijn dan we ons hadden voorgesteld. De band had drie drummers die synchroon de beat ten gehore brachten, daarvoor stonden twee zangers waarvan een met een mengpaneel. Hoe ontzettend stoer het begin van de show was, bijna net zo snel neemt ons enthousiasme af, de muziek is hard en overstemt de zang, ons favoriete nummer, ‘Wasting Time’, wat op de cd een erg rustig nummer is, verdwijnt in het getrommel en de zang lijkt een ondergeschikte functie te hebben gekregen. Dit neemt niets weg aan het feit dat het publiek het geweldig vind, na afloop zoekt iedereen zijn weg terug naar de volgende tent, banjerend door de modder, die door nieuwe regen in een modder riviertje is veranderd. Het is uitkijken waar je staat, het kan 2 centimeter diep zijn, maar ook 20, morgen moet het dan toch wel afgelopen zijn met de regen? Anders kan het festival toch niet doorgaan?
Foto Nada Surf (c) Armelle van Helden/Maxazine.nl
Overige foto’s via artiestenwebsites