Wat is dat toch met mij en Belgische bands? Ik val er direct voor, elke keer weer, hoe verschillend de bands ook zijn. Bij die liefde hoort ook Zita Swoon, of zoals ze nu volledig heten: Zita Swoon Group. De reis naar Burkina Faso zal deze avond zeker beïnvloeden, want zowel balafoonspeler Mamadou Diabaté als zangeres Awa Démé, beide afkomstig uit dat land, treden samen op met Zita Swoon.
Vanavond dus een combinatie van West-Afrikaanse mandingo-muziek en rock. Het blijft lang rustig in de zaal, maar als Zita Swoon eindelijk opkomt, is het toch best druk geworden. Eerst spelen ze twee instrumentale nummers, waarbij de balafoon een mooi geheel vormt met de blikken gitaar. Dan komt zangeres Awa op, en worden de West-Afrikaanse invloeden duidelijk hoorbaar. De zangeres, de pianiste en drumster, zingen een aantal liedjes driestemmig in het Afrikaans, wat goed klinkt. Zanger Stef Kamil Carlens is gekleed in een rode Afrikaanse broek en Afrikaanse schoenen.
Hij is helemaal in zijn element, en geniet van de muziek van Mamadou en de zang van Awa. Het samenspel is goed, de energie straalt van het podium af, en Awa danst op blote voeten. Maar ondanks die energie beginnen de liedjes op den duur voor mij te veel op elkaar te lijken. De mandingo werkt misschien iets te hypnotiserend. En mis ik de intense rock van Zita Swoon. Mijn liefde voor deze band is net als het uit elkaar groeien van vrienden: de wegen gaan uiteen, maar in het verleden zeker genoten van elkaar. Ik wens Zita Swoon een mooie reis op hun gekozen pad, terwijl ik afscheid neem en zachtjes wegloop.
Foto’s (c) 2012 Armelle van Helden
