Jazz-pianist Ramón Valle brak jaren geleden al door bij jazz-minnend Nederland met zijn spetterende optreden op het North Sea Jazz Festival in 2000. Ook in 2001, 2003 en 2004 keerde de van oorsprong Cubaanse terug in (destijds) het Nederlands Congres Centrum, dat toen opeens World Forum Convention Centre heette. Hij nam die laatste keer niemand minder dan Roy Hargrove mee, de Amerikaanse meester-trompetist die al sinds 1987, toen hij als 17-jarige meespeelde met o.a. Rein de Graaf, James Morrison en Scott Hammilton en de laatste jaren bijna ieder jaar wel op het festival wordt uitgenodigd. In 2010 speelde Valle in Ahoy op het NSJ, toen wederom met zijn eigen Ramón Valle Trio, waarmee hij zijn stempel als blijver in de jazz-scene bevestigde.
Valle’s inmiddels negende album ‘Flashes from Holland’ is opgedragen aan het land waar de 47-jarige pianist sinds 1997 woonachtig is. Het land dat hem naar eigen zeggen muzikaal enorm heeft gesterkt. Op het album een mix van stijlen, waarbij de zijn eigen moderne jazz-spel toch duidelijk de overhand heeft. Uitstapjes en fragmenten naar de latin en flamenco komen voor, evenals de fusion-invloeden van Herbie Hancock en Chick Corea.
Van grote invloed op ‘Flashes from Holland’ is het spel van gastgitarist Jesse van Ruler. De Nederlander is duidelijk aanwezig, soms lijkt het zelfs een beetje onsamenhangend te nadrukkelijk en rockend, maar in de georganiseerde chaos die Valle op vrijwel al zijn albums ten gehore brengt is het spel bijzonder treffend. Zoals op ‘Amsterdam Party Time’, waarin Valle een mengeling van stijlen in een nummer brengt die het altijd bruisende leven in onze hoofdstad tentoonstelt.
‘Flashes from Holland’ is zoals veel jazz-albums vrijwel instrumentaal, hoewel op opener ‘A Cuban Lost’, over zijn eerste tijd in Amsterdam, fietsend langs de grachten de weg kwijt rakende, en ‘Black Winds’ een korte scat te horen valt. Die laatste track van het album is typerend voor hoe Valle de Afrikaanse invloed in ons koude kikkerlandje ziet. Missen we die zang verder? Nee, eigenlijk niet, het spel van de Cubaan met zijn mannen zelf al boeit van begin tot eind. Valle is een toppianist, die het nadeel heeft zich een stijl te hebben aangemeten die niet door iedereen direct zal worden begrepen. Maar voor de doorgewinterde jazz-liefhebber en de fans van experimenteel gejam is het album een absolute must. (8/10) (RVS)
