Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, band, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van de beste albums van redacteur Wiebe Waaijer:
10. M83 – Hurry Up, We’re Dreaming: Dromerige pop, waar donkere nachtmerries plotseling overgaan in dromen waar je het liefst niet uit ontwaakt, en waardoor je na het luisteren van dit ruim 70 minuten durende album eventjes totaal gedesoriënteerd bent. Het enige verschil met een echte droom is dat je de dromen op dit album vaak wel kan herinneren.
9. Fleet Foxes – Helplessness Blues: Veel muziekliefhebbers hielden hun adem in bij de eerste seconden van de opvolger van het zo enthousiast ontvangen debuut. Maar men kon opgelucht adem halen; Fleet Foxes kwam met een prima vervolg op hun succes. De formule is hetzelfde gebleven waardoor de vergelijkingen met de Beach Boys nog steeds zijn te maken.
8. Elbow – Build A Rocket Boys!: Voor de verandering een album dat ik dit jaar ook een paar weken niet heb gedraaid. Maar steeds als ik dit album opzette (zelfs de eerste keer) voelde het als ‘thuiskomen’. Ik ben me ervan bewust hoe ongelofelijk cliché dit klinkt en kan het eigenlijk alleen maar toelichten met nog zo’n cliché. Het is de warmte die Elbow steeds weer uitstraalt op zijn albums, terwijl dit album toch weer wezenlijk verschilt van zijn voorganger. Maar ook zonder die cliché-termen kan ik zeggen dat het een heel sterk album is dat terecht één van de beste albums van 2011 genoemd mag worden.
7. PJ Harvey – Let England Shake: Houdt ze dan nooit op?!? Een nieuwe PJ Harvey die niet heel anders klinkt dan haar eerdere werk, maar wel heel sterk is. Dit keer geïnspireerd op een zinloze en zeer bloederige Britse slag in de Eerste Wereldoorlog. De zinloosheid van deze slag, de gevolgen hiervan en de woede hierover zijn zowel in de muziek als de teksten te ontwaren. Prachtige composities die een eeuwige houdbaarheidsdatum lijken te hebben!
6. Ben Howard – Every Kingdom: Dit album toont aan dat hij niet blufte met zijn eerder verschenen veelbelovende EP’s. Zijn nummers lijken doorspekt met clichés en overdreven sentiment en zouden misschien lachwekkend zijn als het niet Ben Howard was die ze zong. Deze jongen heeft een stem die past bij zijn fantasierijke teksten!
5. The Black Keys – El Camino: De band die bluesrock weer mainstream wist te maken lijkt niet stil te zitten. Anderhalf jaar na het voorgaande album hebben ze alweer een nieuwe. Ongetwijfeld hun meest toegankelijke tot nu toe, mede dankzij de hulp van Danger Mouse. Dit album is veel minder rauw, veel melodieuzer en meer geproduced, maar bevat nog steeds een duidelijk ‘blues geluid’.
4. Washed Out – Within and Without: Sommigen vinden het saai, anderen gaan helemaal op in deze relaxte elektronische muziek, dat ook wel chillwave genoemd wordt. Het is gladder dan veel van zijn ‘genre-genoten’, maar daardoor voor mij niet minder spannend. Ongetwijfeld een album dat ik komend jaar blijf draaien om écht tot rust te komen!
3. John Maus – We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves: Pas bij het maken van dit lijstje ontdekte ik dat WMBtPCoO (afkorting vereist) voor mij toch één van de beste albums is dat in 2011 is verschenen. Het is behoorlijk experimenteel, maar toch nog redelijk toegankelijk waardoor het ook zeker ‘pop’ genoemd mag worden. Dankzij de synths en niet gangbare zang wist dit album een voor 2011 unieke emotie voort te brengen
2. Frank Turner – England Keep My Bones: Tot een maand voor de jaarwisseling was dit mijn onbetwiste nummer 1. Het eerste deel van het jaar keek ik reikhalzend uit naar dit album, het laatste half jaar heb ik het wekelijks een paar keer geluisterd. Nog steeds kan het me niet vervelen en komt er een niet te onderdrukken brede glimlach op mijn gezicht tijdens ‘I Still Believe’.
1. The Roots – Undun: Voor veel lijstjes kwam dit album te laat, gelukkig niet voor dit lijstje. The Roots stelt mij nooit teleur, maar met dit album hebben ze mij zelfs aangenaam weten te verrassen. Het album weet mijn aandacht elke seconde vast te houden met een eigenzinnig mengsel van hiphop, rap, r&b en rock en verrast op het eind met iets wat aandoet als een klassiek meesterwerk.
