Om te zeggen dat 2011 het ultieme ‘metal jaar’ is zou een overstatement zijn. Maar er verschijnen rond deze periode, die wij normaal gesproken zomer noemen, wel heel erg veel albums van gerenommeerde bands in het harde genre. O.a. Trivium, Chimaira, Sepultura, Dream Theater, Morbid Angel en Arch Enemy lieten allen al luidruchtig van zich horen.
Er komt voorlopig ook geen einde aan de lawaaimakerij met op stapel staande releases van Machine Head, Evile, Biohazard, Megadeth, Mastodon en Lulu (Lou Reed & Metallica) in het vooruitzicht, om er maar een paar te noemen. Maar naar de plaat die nu al enkele dagen door mijn huiskamer galmt heb ik reikhalzend uitgekeken. Niet alleen omdat Anthrax dit album al jaren lang aankondigt, maar juist omdat Anthrax de meest instabiele band is in mijn lijstje van favoriete thrash-metal bands. Het debuut ‘Fistful of Metal’ uit 1984 kon mij echter niet bekoren, maar sinds de komst van zanger Joey Belladonna in datzelfde jaar groeide de band na albums als ‘Spreading the Disease’ (1985) en ‘Among the Living’ (1987) uit tot één van mijn absolute favoriete bands.
Niet alleen ik had ‘the disease’ te pakken want Anthrax was toen echt ‘hot’ en toerde vele malen succesvol de wereld rond, als headliner in het clubcircuit en als support-act van o.a. Metallica en Iron Maiden in de grote zalen. Na veel kritiek van fans en de media omtrent het lollige imago en de gimmicks van de band (het dragen van fel gekleurde bermuda’s en de flirt met de band Public Enemy en hip-hop) gevolgd door de niet onaardige maar toch wat minder ‘thrashende’ platen ‘State of Euphoria’ (1988) en ‘Persistance of Time’ (1990), ging het berg afwaarts met Anthrax. Zanger Joey Belladonna werd vervangen door John Bush van Armored Saint (ooit het beoogd vijfde lid van Metallica na het album ‘Ride the Lightning’ en gedurende die periode verlieten ook gitarist Dan Spitz en bassist Frank Bello de band.
Anthrax was qua muzikale stijl een beetje de weg kwijt en haakte zelfs in op de grunge rage die door o.a. Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden in gang werd gezet In het jaar 2005 is volgens mij al de basis voor dit album gelegd. Anthrax kwam in de meest succesvolle bezetting weer bij elkaar voor een ‘Spreading the Disease’ reünie tour. Alles voor een doorstart leek in ‘kannen en kruiken’ totdat gitarist Dan Spitz (gezondheidsredenen) en zanger Joey Belladonna toch besloten niet verder te gaan met de reünie. Nadat Anthrax deze cd had opgenomen met nieuwkomer Dan Nelson als zanger moest er toch weer getoerd worden met de eerder op een zijspoor gezette John Bush, want ‘Dan the man’ had de band al veel te snel weer verlaten. Metallica’s Sonisphere feestje (The Big Four Metallica, Slayer, Megadeth, Anthax) van vorig jaar dat dit jaar een vervolg heeft gekregen, heeft dit album echter echt vormgegeven.
John Bush wilde niet touren met Anthrax en zanger Joey Belladonna werd voor de derde keer in huis gehaald en heeft uiteindelijk de zang partijen van Dan Nelson opnieuw ingezongen. Wow!!!!! Wat klinkt ‘Earth on Hell’ na het ‘Worship’ intro vertrouwd bij de eerste tonen. Heerlijke melodieuze thrash…zoals we het meer dan vijfentwintig jaar geleden ook hoorde van deze gasten. De opvolgende twee nummers zijn al eerder door de band op internet vrijgegeven ‘The Devil You Know’ is een heerlijk thrashy nummer met veel melodie en ‘Fight ‘em ‘till You Can’ hakt er in een ‘Among the Living’ tempo met even zoveel melodie als de voorgaande song lekker doorheen. Anthrax thrashed niet het hele album door want het gaspedaal wordt niet zo vaak ingedrukt als in de ‘oude’ jaren. De songs zijn mede door de hedendaagse productie lekker heavy en melodieus met zanger Joey Belladona toch wel in de hoofdrol, die man heeft gewoon een lekkere stem.
Dit album klinkt erg prettig en heel volwassen….toch mis ik een beetje de hardcore roots van Anthrax. Ik hoor odes aan rock giganten als Judas Priest (‘Judas Priest’) en in het nummer ‘In the End’ word er een hommage gebracht aan overleden metal- en hardrock giganten als Dimebag Darrel (Pantera) en Ronnie James Dio (Rainbow, Elf, Dio, Black Sabbath). Stiekum had ik gehoopt dat Anthrax , net als vroeger, ook nog wat invloeden van Agnostic Front, Suicidal Tendencies of S.O.D. in deze nieuwe plaat had gestopt, maar ik denk dat dit erg persoonlijk is. Anthrax is terug van (soms) weggeweest en is eindelijk weer op koers! Het beluisteren van dit album versterkt mijn persoonlijke mening over ‘The Big Four’. Anthrax is normaal gesproken nummer vier na Metallica, Slayer en Megadeth…voor mij waren ze ooit nummer twee, en dat zijn ze dat nu nog steeds! (9/10)(Nuclear Blast-PIAS)
