Het is al een aantal jaar geleden dat ik een zeer ‘mysterieus’ electropopalbum ‘ontdekte’. Dat album bleek van een in Australië wonende Belg te zijn die zichzelf Gotye noemde. Kenmerkend was de afwisseling van dromerige pop en snelle hardere beats en de grote diversiteit aan instrumenten en geluiden. Nu, vijf jaar later, volgt ‘Making Mirrors’, op dit moment vooral bekend van de single ‘Somebody That I Used to Know dat 3fm luisteraars ongetwijfeld zullen (her)kennen.
Dat ‘Somebody That I Used to Know’ gekozen is als eerste single en zo aanslaat is helemaal te begrijpen. Dit nummer is aan de ene kant dikke pop die soms zelfs de kant opgaat van Peter Gabriel/Genesis, maar vreemd genoeg weet het mij niet te irriteren of te vervelen (wat ik dus wel bij Peter Gabriel heb) en dat komt omdat Gotye heel oprecht klinkt en door de subtiele muzikale aankleding. Deze vergelijking is te maken voor veel nummers en de meeste keren stoort het daar evenmin (zoals het eveneens sterke ‘Eyes Wide Open’ en het dansbare ‘I Feel Better’), bij ‘In Your Light’ hangt het af van mijn stemming en alleen ‘Save Me’ sla ik graag over.
Het album opent met het titelnummer dat heel sterk begint en waarschijnlijk een heel sterk nummer zou zijn geweest als het compleet was. Maar na één minuut houdt het op… Waarom? ‘Easy Way Out’ is gelukkig wel een compleet nummer, want hier zorgt een duistere opbouw en een ontladend refrein voor een prima nummer. In ‘Smoke and Mirrors’ teased Gotye de luisteraar door de spanning steeds meer op te bouwen, maar het – in tegenstelling tot veel van zijn nummers – niet tot een grote ontlading laat komen.
‘State of the Art’ zal voor sommigen even wennen zijn, maar is ondertussen één van mijn favorieten. Hierna verrast Gotye opnieuw met twee zeer minimalistische nummers, waarvan vooral ‘Don’t Worry We’ll Be Watching You’ het verdient om genoemd te worden. Datzelfde geldt voor de net zo sterke afsluiter ‘Bronte’.
‘Somebody That I Used to Know’ springt er (natuurlijk) uit op ‘Making Mirrors’. De rest van het album is echter ook van hoge kwaliteit. De enige reden dat het zijn debuutalbum ‘Like Drawing Blood’ (2006) niet weet te overtreffen is omdat dát zo’n goed album was (tijd voor een release?). Een ‘mindere tweede’ is dit zeker niet, want het is toch zeker een evenaring van dat debuut zonder een kopie te hebben geleverd – alleen ‘I Feel Better’ deed mij heel erg denken aan ‘Learnalilgivinanlovin’. Het moge duidelijk zijn, dit album verdient geluisterd te worden en bovenal een passende score. (8/10) (V2 Records)
{loadposition unruly-vodafone}
