Theo Sieben. Zijn naam zal niet bij iedereen een lichtje doen branden, maar zijn repertoire des te meer. Met onder meer Raggende Manne, Paulusma en ervaring in film en theater met Vincent van Warmerdam, Orkater en het Nationaal Toneel is het CV van Sieben niet eentje die je zomaar aan de kant schuift. Hij mag misschien opgeleid zijn tot klassiek gitarist, de rootsy folk muziek die zijn CD ‘Until Grass’ bevat liegen er niet om en maken duidelijk waar zijn hart ligt. Het album, gespeeld opgenomen en gemixt door Sieben zelf heeft de tijd gekregen om te vormen en te rijpen. Bijna tien jaar heeft Sieben er over gedaan om het in elkaar te draaien met hier en daar wat hulp van bevriende gastmuzikanten als Jelle Paulusma, Robin Berlijn, Vincent van Warmerdam en zijn vriendin Judith Kolen.
Op de cover van ‘Until Grass’, wat zoveel betekent als ‘tot betere tijden’, prijkt een verlaten hutje in een bos wat van een eenzame kluizenaar zou kunnen zijn die zijn koude dagen slijt met het schrijven en zingen van folkliedjes terwijl hij zichzelf begeleid op zijn versleten banjo. Deze setting is dan ook precies wat het hele album uitstraalt: eenzame winterse avonden waarbij de zanger terugdenkt aan de dagen van weleer en filosofeert over de dagen die nog komen. Iedere song op het album heeft hetzelfde verhalende effect op de verbeelding waardoor je makkelijk wegdroomt bij de breekbare stem van Sieben en zijn plukkende gitaargeluid. Het eerste nummer genaamd ‘A Roadsong’ is al heel meeslepend en de insteek van het album veranderd geenszins naarmate het vordert, met bijvoorbeeld het lichtelijk pscychedelische ‘Gloria’ en het verhalende ‘Sound of the Stone’, terwijl de meerstemmige melodiën dit effect alleen maar vergroten. Dit, aangevuld met folk-fiddles verzorgt door Kolen, geven de nummers een ‘Zuidelijke Staten van Amerika’ gevoel wat ook weer een beetje doet denken aan het laatste album van Ray LaMontagne.
De twaalf tracks die het album vullen liggen allemaal in het americana straatje en klinken hierdoor heel on-Nederlands wat ik niet van veel Nederlandse artiesten kan zeggen. Wat mij wel opvalt is dat ‘Until Grass’ een typische winterplaat is voor de barre, donkere en wellicht eenzame avonden maar wordt uitgebracht in de zonovergoten lente wanneer minder mensen ‘behoefte’ zullen hebben aan een melancholische plaat als dit. Hoewel ik mijzelf wel tot een van deze mensen reken weet ik zeker dat de winter van 2011 wat zonniger zal zijn wanneer ik dit album opzet rond de tijd wanneer ik er het meest van kan genieten. (8/10) (Dying Giraffe)