Vorige week behandelde ik het album ‘Rumours’ van Fleetwood Mac. Het volgende album past absoluut in de categorie ‘Legendary Albums’. In 1973 bracht Mike Oldfield een album uit wat één van de best verkochte instrumentale albums zou worden. Deze week in Legendary Albums ….. ‘Tubular Bells’. Mike Oldfield is geboren in Engeland in 1953 en begon zijn muzikale carriere met het spelen van folkmuziek, samen met zijn zus Sally richtte hij ‘The Sallyangie’ op, waarna hij samen met zijn broer Terry de rockband ‘Barefoot’ startte om vervolgens verder te gaan met Kevin Ayers in ‘The Whole World’.
In de twee jaar dat hij bij deze band zat brachten ze de albums ‘Whatevershebringswesing’ en ‘Shootin at the Moon’ uit, waarna hij besloot om solo verder te gaan om aan zijn eigen ideen te gaan werken. In 1973 bracht Oldfield ‘Tubular Bells’uit, een twee-delig instrumentaal werk uit. Hij bespeelde bijna alle instrumenten zelf en multi-trackte ze, wat voor die tijd heel bijzonder was. Hij overtuigde Richard Branson om ‘Tubular Bells’ uit te brengen, wat het Oldfield’s maar ook Branson’s debuut album werd op zijn nieuwe platenlabel ‘Virgin Records’. Het album was een zeer groot commercieel succes, settelde Oldfield en verzekerde een goede toekomst voor ‘Virgin Records’. Het album verbleef 279 weken in de Britse hitlijsten en hoort bij de best verkochte albums ooit in Engeland.
Het nummer ‘Tubular Bells’ begint met pianospel, om vervolgens te transformeren in een vreemde combinatie van stukjes muziek voor ongeveer twaalf minuten, waarna de laatste vijf minuten ingaan. Deze laatste vijf minuten, bekend als “The introduction fase” zijn het meest bekend. (Vivian) Stanshall, the “Master of Ceremonies” begint met het introduceren van instrumenten voor het geheel begint te klinken als een orkest; de laatste minuten hoor je een “fade out” van alle instrumenten behalve de acoustische gitaren en vrouwelijk a capella gezang wat doorgaat tot het eind van deel één. Deel twee is niet half zo fameus als het eerste deel, het lijkt op het middelste stuk van deel één, voor een groot deel is er geen specifiek patroon te ontdekken, wel kleine, gemiddeld drie minuten durende secties.
Later werd de muziek gebruikt in de film ‘The Excorsist’ waarvoor hij een Grammy Award in ontvangst mocht nemen. Het vervolg ‘Hergest Ridge’ werd ook een nummer één hit in Engeland, maar haalde bij lange na niet de status van Tubular Bells. De albums erna haalden het commerciele succes van Tubular Bells ook niet, hoewel hij bewees dat zijn muziek ook voor ander artiesten succesvol kon zijn. Hall & Oates coverden ‘Family Man’ en ‘Bonnie Tyler’ bracht haar versie van ‘Islands’ uit. In 1983 had hij wel een enorme hit met ‘Moonlight Shadow’, een duet met Maggie Reilly.
{slide=Mike Oldfield – Tubular Bells (Live at Montreux 1981)}http://www.youtube.com/watch?v=xPEt5OTR6Vc{/slide}
