Toen zanger en organisator van een open-mic avond in Leuven Milow haar vijf jaar geleden hoorde zingen vroeg hij haar direct voor zijn voorprogramma. Sindsdien verzorgde zij al voorprogramma’s van Jamie Lidell, Novastar en Prince, en verzorgde ze tevens optredens op o.a. Lowlands en het North Sea Jazz Festival. Pas nu, vier jaar later komt haar titelloze debuut-cd uit, en vele fans zitten met smart te wachten op aanstaande vrijdag, waneer de cd in de winkels ligt.
Selah Sue’s debuut opent sterk met ‘This world’, een nummer dat rechtstreeks uit de pen van Amy Winehouse zou kunnen komen, en qua text ook inderdaad de krachtige girlpower tentoon stelt. ‘Peace of mind’, dat volgt, laat al meteen zien dat Selah Sue geen jazz pur sang is. Het Fugees-achtige ragga van de Belgische doet beseffen dat de geboren Leuvense verder nadenkt en niet zomaar liefdesliedje na liefdesliedje neerzet, en weldegelijk iets te melden heeft.
Het inmiddels overbekende ‘Raggamuffin’ behoeft geen introductie. De eenvoudige gitaaraccoorden en de text die Sue volgens eigen zeggen in no time uit haar pen schreef tijdens een slapeloze nacht is ongetwijfeld een van de sterkste mixen van soul en reggae die de lage landen de laatste decennia heeft voortgebracht. Wie na drie nummers denkt dat het album vol staat met caraïbische klanken heeft het mis, getuige ‘Crazy vibes’. Funky soul met een fijne jaren ’80 moog, maken het nummer tot een feest voor het oor. ‘Black prat love’ schakelt weer terug naar die lekkere mix van hiphop, funk en soul, met een boodschap die volgend de zangeres centraal staat voor haar gehele album: “It’s easy to hate yourself, but then you have to realize that your dark side needs to be loved as well”. En zo is het. Samen met dat nummer is ook “Mommy” een van de oudere nummers van Selah Sue. Dit maal geproduceerd door niemand minder dan M’shell Ndegeocello, is het minimaal geinstrumentaliseerde nummer zoals de titel al doet vermoeden een eerbetoon aan moeder Putseys, zoals de echte naam van de zangers is.
‘Explanations’ is het solo-nummer van Selah Sue. Slechts met gitaar vertolkt ze als een echte singer-songwriter het ‘I feel so bad’-nummer. Slechts de stem van de Belgische schone verraadt het nummer als vreemde eend in de bijt. Hoewel vreemd misschien ook weer overdreven is. De populaire Cee-Lo Green schreef ‘Please’ en vertolkte het statische nummer met Selah Sue. Dat de uitkomt zo bombastisch en fantastisch werd kon niemand vermoeden, maar het resulteerde er wel in dat Cee-Lo het duet eind vorig jaar al op zijn inmiddels wereldberoemde album ‘The lady killer’ zette. Niet slecht voor een zangeres wiens debuut pas deze week uit komt. Na ‘Please’ klinkt ‘Summertime’ wat ingewikkeld. De ballad, doorspekt van weemoed en emotie, wordt prachtig gedragen door een strijkorkest, wat een ieder op een andere manier naar de zangeres leert luisteren. na het rustmoment pakt Sue de draad van hiphop, soul en funk weer op met het vlotte ‘Crazy sufferin’ style’, dat de bereiken van haar stem lekker neerzet, met zelfs een rap/skat probeersel, dat verrassend en spannend uitpakt om zelfs wat drum ’n bass te introduceren. Het nummer is misschien het meest experimentele wat we op dit moment van Selah Sua kunnen verwachten, en smaakt stiekum naar meer.
Op het eind van het debuut komt Selah Sue nogmaals met een rustige ballad, ‘Fyah fyah’. reggae-soul met een vleugje ragga zoals we in Nederland eigenlijk alleen van Beef! kennen. ‘Just because I do’, het slot, is weer zo’n experimenteel nummer, dat was richting de triphop gaat. Mede gecomponeerd door het Belgische talent Pieter Steeno, waarmee Selah Sue het supertalentenstokje, dat Milow aan haar overdroeg, graag wil overgeven. Selah Sue zelf is geen talent meer, Selah Sue bewijst met dit album dat ze dat moeilijke stadium al reeds is gepasseerd. Wat het dan wel weer moeilijk maakt voor dat oh zo gevaarlijke tweede album. Maar daar zijn wij niet zo bang meer voor. (8/10)(Because Music/Warner)