Sinterklaasavond, het heerlijk avondje is gekomen… Het enig avondje van Fear Factory’s ‘Industrial Discipline Tour’ in ons land. De openende band High On Fire kende ikzelf slechts van naam en wist dus niet wat mij muzikaal te wachten stond. De hilariteit van mijn kant was groot toen het trio onder aanvoering van zanger/gitarist Matt Pike uit Oakland, Californië het podium betrad. Pike, een soort hippie met ontbloot en getatoeëerd bovenlichaam en een fors bouwvakkers decolleté zou je zo een eurootje toewerpen in ruil voor een straatkrant. Maar al na de eerste tonen van deze band piepte ik wel even anders. Wat een bruut geweld kwam er uit de speakers en Pike bleek trouwens een uiterst charismatisch frontman.
De stonerrock/doommetal werd redelijk goed opgepikt door het publiek. Uit het feit dat veel fans in de voorste rijen alle teksten woord voor woord meebrulde en compleet uit hun dak gingen blijkt dat High on Fire niet zomaar het zoveelste beginnende bandje is dat als voorprogramma mag op komen draven. High on Fire is een band die al enig aanzien heeft gekweekt bij het metal-legioen in hun inmiddels twaalfjarige bestaan. Helaas was het geluid tijdens dit optreden niet al te best, het drumgeluid en de basgitaar van respectievelijk Des Kensel en Jeff Matz stond zo hard in de mix dat dit ten koste ging van de zang en het gitaarwerk van Matt Pike. Wel is mijn interesse in deze band gewekt, en dat is toch de bedoeling van een voorprogramma. Want ondanks het slechte geluid klonk deze band erg lekker en heeft High On Fire veel meer eigenzinnige elementen aan boord dan de al eerder genoemde stonerrock en doommetal.
Na een opvallend korte ombouwpauze was het de beurt aan de ‘zwaargewichten’ van Fear Factory. Sinds de toetreding van bassist Byron Stroud, ‘drumgod’ Gene Hoglan (ex-Dark Angel, Ex-Death, Ex-heel veel) en de (dubieuze) terugkeer van gitarist Dino Cazares slaat het woord ‘zwaargewichten’ bepaald niet alleen op de zware industriële metal klanken van de band. Wat een gewicht op dat podium! Dat Fear Factory na velen jaren nog steeds op een grote fanschare kan bouwen bleek vanavond wel. De zaal was lekker gevuld toen de band opende met het titelnummer en het nummer ‘Fear Campain’ van hun meest recente album ‘Mechanize’. Het publiek was meteen enthousiast en de nummers gleden er in als koek (Sinterklaasavond?), er ontstond een bescheiden maar fanatieke moshpit bij het podium, die deze avond doorging tot het absolute slotakkoord.
Fear Factory had een uitgekiende setlist samengesteld. Na het eerste blokje met ‘nieuwe’ nummers greep de band met ‘Shock’, ‘Smasher Devour’ en ‘Securitron’ terug naar het album ‘Obsolete’ uit 1998. Vervolgens kwam ‘Digimortal’ (2001) aan bod middels ‘Linchpin’ en ‘Acres of Sin’. Na weer een ‘blokje’ nieuw materiaal, ‘Acres of Sin’ en het geweldige ‘Powershifter’ ging de boel volledig los! De band was inmiddels opgewarmd, zanger Burton C. Bell begon eindelijk te praten tegen het publiek en draaide naast zijn grunts ook enigszins een beetje warm in zijn melodieuze zanglijnen (dat liet in aanvang nogal te wensen over). Het ‘blokje’ debuut-CD ‘Soul of A New Machine’ (1992) luidde middels ‘Big God/Raped Souls’ en het zeer populaire en intense ‘Martyr’ de finale van vanavond in. De finale was intens…heel intens. De strakke industriële klanken van Fear Factory kwamen tot een climax tijdens het ‘Demanufacture’ (1995) blok, dit is niet alleen mijn favoriete cd, maar blijkbaar ook van alle andere aanwezigen.
Wat een sfeer, wat een moshpit…wat een band! Nummers als ‘Demanufacture’, ‘Self Bias Resistor’, ‘Zero Signal’ en het vergeten (zweverige) ‘Dog Day Sunrise’ zette de 013 kompleet op z’n kop om met publieks favoriet ‘Replica’ te eindigen. Ik kraak hiermee gelijk de kritische noot van de avond. Fear Factory gaf een geweldig strakke en uitgebalanceerde show weg in Tilburg en speelde zestien nummers in één uur en een kwartier, maar het fanatieke publiek had wel een toegift verdiend… die niet kwam. Fear Factory heeft genoeg materiaal om nog een mooie toegift te geven; Hits als o.a. ‘New Breed’, ‘Scumgrief’, ‘Self Immolation’, ‘Hunter/Killer’, ‘Christploitation’ en ‘Burn’ waren voor het Tilburgse publiek geen overbodige luxe geweest. Uiteraard werden er geen nummers gespeeld van de albums ‘Transgression’ en ‘Archetype’, de albums waar gitarist Dino Cazares niet op te horen was en dat is mijns inziens jammer want dat waren toch best wel goede platen. Ach, het is zo… net als dat het concert van Fear Factory in Tilburg er een uit duizenden was.
