In de Limburgse muziekwereld is ‘21 Eyes of Ruby‘ allang geen onbekende meer. Ze stonden tweemaal in de finale van ‘Nu of Nooit‘ en hebben de meeste festivals in Limburg al wel gehad. Maar de ambitie reikt verder als ik naar de titels van hun albums kijken. Na ‘Conquer the World part 1 t/m 4’ werd op 24 september deel 5 van de serie gepresenteerd in hun eigen Maastricht. Het doel is om binnen 21 delen de wereld te hebben veroverd. Aangekomen bij deel 5, lijkt die verovering al aardig te lukken.
21 Eyes of Ruby is duidelijk al klaar voor wereldverovering. Virtuoos gitaarspel in combinatie met harde (progressieve) metal voert de boventoon bij deze band. Nummers met een eigen opbouw, lijkend op een oneindige verhaallijn, vertellen muzikaal een gevoel dat de muzikanten over willen brengen. Tezamen met de tekst vormt dit een ijzersterke combinatie waardoor het album niet meer stuk kan. Tenminste, dat hoor ik bij nummer 1 ‘The Fountain, The Fight & The Flood’. Nummer 2 is daarentegen een tikje anders. Minder harde metal en een betere opbouw qua melodie in de zang. Een verschil met de album opener, maar zeker niet minder!
‘She Smiles Like a Machine Gun’ (track 3) heeft een mysterieuze intro. Bij het horen van deze klanken weet je eigenlijk niet wat je te wachten staat. Metal, punk of zelfs electro, het is niet te beschrijven. Bij de entree van het zanggeluid merk je eigenlijk meteen dat het gaat om een soort van intermezzo nummer. De zware gitaren zijn zeker aanwezig, maar toch vormt dit nummer een soort van rustpunt op het album. Ook de drummer dient hierbij goed te tellen: het ritme en de onverwachte tikken van de snare-drum geven een apart gevoel van desoriëntatie. En toch is het een nummer wat ik vaker terug zal luisteren.
Een Oosters tintje siert de hele plaat, wat erg prettig luistert als je van bands als System of a Down, Soulfly en Opeth houdt. Enkele gitaarrifjes zouden zo gespeeld kunnen worden door ‘Daron Malakian‘, maar worden prachtig weggegeven door Antoine Pütz. In combinatie met zijn zang, de drums van Martijn Soeterbroek en de bass van Alex van Damme, hoort dit album zeker thuis in het rijtje dat ik eerder opnoemde.
Zoals vermeld bevat deze cd zeer opvallende verschillen tussen de nummers. De opener is hard en stevig, gevolgd door wat meer rock. Nummer 6 ‘Boy In The Attic (Alfredo’s Song)’ is een muzikaal begeleid verhaal, prachtig verweven in een geheel dat de aandacht trekt. Je kunt niet meer om de poëzie heen en wordt mee genomen in het leventje van de jongen op de zolder.
Verder luisterend naar het album hoef ik eigenlijk niks meer te zeggen over de inhoud. Het album gaat nog eventjes rustig door om je bij nummer 8 nog enigszins wakker te schudden door de prachtige meerstemmige zang en de melodieuze gitaarklanken. Vervolgens eindigt het album zo goed als rustig, met hier en daar nog wat flinke uithalen die zo goed in balans zijn met de rest van het nummer, dat het echt geen straf is om naar te luisteren. Iets meer metal mocht er wel aanwezig zijn op het album. Dit steekt nu namelijk nog wat schraal af tegen de rustige sferen op de plaat. Maar de heftige nummers die erop staan, zijn zeker de moeite 3x waard!
Een groot voordeel van het fan zijn van deze band: deze vier mannen hoef je echt niet bij te houden. Hier zorgt de band zelf wel voor, aangezien ze binnen de kortste keren niet meer weg te denken zijn uit het metalcircuit, in alle hoeken van de wereld.
World prepare. 21 Eyes of Ruby is going to Conquer the World (Part 5)!
(8/10)
