Nadat ik mezelf enthousiast had opgegeven als recensent voor Maxazine in de ‘hardere’ muzieksector, kreeg ik al heel snel deze release thuisgestuurd. Bij het zien van de bandnaam en de albumcover dacht ik “Oh shit, Black Metal en dan ook nog eens een band die ik helemaal niet ken”. De laatste Black Metal platen die ik heb aangeschaft waren de debuutplaten van [[Mayhem]], [[Burzum]], [[Dark Throne]], [[Marduk]] en [[Immortal]]. Kenners van dit genre weten dan dat dat héél lang geleden is, om precies te zijn begin jaren negentig. Ik heb eerlijk gezegd deze metal stijl een beetje gelaten voor wat het was omdat er toentertijd te veel bands op de proppen kwamen met exact hetzelfde geluid (De zogenaamde ’true’ Black Metal sound)
Haeresiarchs of Dis is een band uit Californië, U.S.A., die zich inderdaad begeeft in het ’true’ Black Metal straatje (van-huis-uit een Scandinavische muziekstijl). Toch was ik enigszins verrast toen ik met knikkende knieën besloot deze plaat helemaal te gaan beluisteren. Herkenbaar zijn de monotoon zagende gitaar-riffs en de hysterisch krijsende zang die deze muziekstijl toch wel typeren. Wat ‘Haeresiarchs of Dis’ toch interessant maakt zijn de tempo wisselingen in de muziek. De ene keer voegt de band rustigere melodieuze passages toe aan de muziek, die enigszins muzikaal klinken en me doen denken aan oude traditionele (Engelse) heavy metal. Aan de andere kant gaat de band qua snelheid helemaal ‘over the top’ en overdondert de luisteraar met grindcore achtige taferelen.
Wat me ook opvalt is het veelvuldig gebruik van keyboards en meerstemmige opera achtige zang, iets dat bij ouderwetse Black Metal niet gebruikelijk is. Niemandsdalletjes ziin in mijn ogen nummers als ‘Bemoan the Fallen’, ‘Nine Days they Fell’ en ‘The Respite’. ‘Bemoan the Fallen’ is een nummer dat in zijn geheel klinkt als een Iers folk nummer, de andere twee zijn niet meer dan veredelde akoestische en orkestrale intro’s die niet noemenswaardig horen te zijn als op zichzelf staande tracks. Al met al maken alle ingrediënten dit album best te pruimen. Voor mij was dit een aangename wederontmoeting met Black Metal, maar ik durf dit album ook zeker aan te bevelen aan liefhebbers van dit genre. De sfeer van dit album is erg aangenaam (Donker). Ook de bovengenoemde niemandsdalletjes kunnen voor objectieve luisteraars erg leuk zijn. Uiteraard klinkt de productie alsof het geheel is opgenomen in een kartonnen doos, maar wat zijn we anders gewend van dit genre.
Ik ga mezelf er niet aan wagen om een cijfer te geven aan dit album, maar een voldoende zit er zeker in. Een nieuwtje voor mensen die deze band gaan beluisteren of deze band al kennen, de volgende cd ‘In Obsecration of the Seven Darks’ zal in het voorjaar van 2011 verschijnen.