Eind jaren negentig werd een groep Cubaanse muzikanten verleid om de instrumenten weer op te pakken. Samen met twee Amerikaanse muzikanten werd de succesvolle band [[Buena Vista Social Club]] gevormd. Heel bijzonder aangezien de meeste bandleden al een behoorlijke leeftijd hadden bereikt. Diverse leden zijn dan ook al overleden, zoals zanger [[Compay Segundo]], pianist [[Ruben Gonzalez]] en de welbekende [[Ibrahim Ferrer]]. Jongere muzikanten hebben hen vervangen want “The show must go on”. Zoals vanavond in het [[Concertgebouw]] in Amsterdam. Buena Vista Social Club maakt weer een Europese tour, dit keer met zangeres [[Omara Portuondo]].
Ik mag de eerste twee nummers fotograferen en als Omara Portuondo het podium betreedt.
Als het kwart over acht is betreden de muzikanten het podium, de eerste staande ovatie is daarmee een feit. De band bestaat inderdaad uit een aantal jonge goden, maar de overige muzikanten hebben duidelijk al meer ervaring. Door de geweldige akoestiek van het concertgebouw klinkt de muziek op z’n best. De solo’s klinken zo zuiver en mooi dat het mij oprecht spijt als ik na twee nummers de zaal moet verlaten.
Ik moet een half uurtje wachten voordat de ster van de avond op komt, maar na een minuut of 15 komt ze uit de lift. Het is een vrouw van 84, maar tegelijkertijd een echte diva, zonder enige arrogantie trouwens. Een paar langslopende fans willen graag met haar op de foto en ze poseert geduldig. Mijn vingers jeuken op dat moment, maar helaas mag ik backstage geen foto’s maken.
Omdat het nog wel even duurt neemt mevrouw Portuondo plaats op een bankje bij de bar. Weer een paar minuten later wordt gevraagd waar de whisky is. Sorry? Jawel, voor het optreden drinken de Cubanen graag een glas whisky. Alsof de andere muzikanten het ruiken stroomt het podium leeg. De pianist en percussionist blijven nog spelen. De rest komt ook een glas drinken. Wat een fantastisch moment, ik bevind me backstage met vrijwel de gehele BVSC en er wordt volop gelachen en lol gemaakt. De muzikant die brutaal de jurk van Omara omhoog schuift krijgt gelijk een tik op zijn vingers, er zit nog veel pit in deze dame. Daarna is het showtime. Een tweede staande ovatie volgt wanneer de band, gevolgd door Omara weer het podium opkomt. Het applaus klinkt nu nog harder en duurt nog langer. Als ze begint te zingen wordt de zaal stil en ook ik ben onder de indruk van haar warme en zuivere stem. En dat terwijl ze al 84 is, waanzinnig gewoon! Ze dwingt het publiek mee te doen en iedereen staat op en zingt, klapt of neuriet wel mee. Een enkeling probeert zelfs mee te dansen, maar de soepele heupbewegingen kan men beter overlaten aan de Cubanen. Zelfs Omara blijkt soepeler te dansen dan de meeste mensen in het publiek.
Helaas voor mij moet het bij dit nummer blijven. Ik ben daardoor eerder thuis van een concert dan ooit tevoren, heb minder gezien van een concert dan ooit tevoren en ik heb zelden meer genoten van een concert dan ooit tevoren.
Foto’s (c) 2010 Stephen Hotsma
