Na een uitverkocht Paradiso was het nu tijd voor Groningen, ook de kleine zaal van de Oosterpoort wisten broer en zus Stone geheel uit te verkopen. Na eerdere recensies gelezen te hebben waren wij bang een concert te gaan zien waar de liedjes snel afgewerkt zouden worden en er weinig contact zou zijn met het publiek. Nu vragen wij ons af of deze recensenten wel de juiste band hebben gezien, want wat wij mee maakten is moeilijk te vergelijken met deze verhalen.
Het voorprogramma begint om half 9, Ben Howard, een jongeman uit Engeland loopt het podium op met zijn gitaar. De zaal staat helemaal vol maar is stil als Ben zijn gitaar plat op schoot legt en hier op begint te tokkelen. Tussen de liedjes door weet Ben het publiek aan het lachen te krijgen, we komen te weten dat hij samen met Angus, Julia en de band in onze hoofdstad is geweest en hij is er nog niet helemaal van bijgekomen. Hij zingt liedjes over zijn hoofdstad, London, die volgens hem het toch zeer onder doet aan Amsterdam. Na elk nummer hoor je een kleine lach, Ben heeft zin om voor ons te spelen. Dan gaat Ben af en is het tijd om het podium klaar te maken voor Angus & Julia Stone, de bloemetjes en het kerstlicht op het drumstel en de microfoons gaan aan en het publiek is er klaar voor.
Broer en zus Stone komen op, Julia is gekleed in een lange zwarte jurk met rode schoenen en Angus doet meer denken aan een zwerver dan een mooie jongeman, onder al zijn gezichtsbeharing zie je twee ogen fonkelen dit maakt Angus op een vreemde manier aantrekkelijk. Julia staat klaar om te spelen maar er is wat mis met de gitaar van haar broer, er valt een ongemakkelijke stilte die verbroken wordt door de lach van Julia. De setlist ligt op de grond maar die gebruiken ze niet, hoogstens om te kijken welke liedjes ze allemaal hebben geschreven. Stilletjes wordt er na elk liedje overlegd welke ze hierna zullen gaan spelen, hierin neemt Julia het voortouw en Angus volgt. Dan spelen ze ‘Mango Tree’, Ben Howard beklimt het podium en het publiek is blij hem te zien, hij speelt bij dit nummer de melodie, na het nummer verlaat hij weer het podium maar niet voor hij broer en zus geknuffeld heeft, snel zwaait hij nog naar het publiek en dan is het podium weer alleen voor broer en zus Stone. Er is duidelijk te zien hoe ze aan elkaar gehecht zijn, Angus lacht tijdens het spelen naar Julia en zij beantwoord deze lach.
Langzaam komen de Stones los en worden er anekdotes en familieverhalen verteld, er wordt gedanst over het podium door Julia terwijl Angus zijn liedjes speelt. Julia zet in, het publiek lijkt het liedje te herkennen, en dit klopt, het is ‘you’re the one that i want’ van Grease. Op geheel eigen wijze spelen ze deze klassieker en het publiek doet luidkeels mee. Als alle liedjes gespeeld zijn is de set afgelopen, de band gaat af en laat het publiek achter met een gevoel dat er veel meer gehoord moet worden, dit laten ze weten ook, geklap, gestamp, gegil, alles komt langs om de band maar terug te roepen. En daar komen ze weer. Angus zet ‘Just a Boy’ in en aan de reacties van het publiek te horen wordt dit een favoriet. En ja hoor, elk woord wordt mee gezongen, je ziet zowel Angus als Julia hiervan genieten. Nog twee liedjes worden er gespeeld en dan is het echt over, Angus & Julia gaan backstage en het publiek verlaat de zaal.
Foto’s (c) 2010 Shanna Wiggerman
