Melodic hardcore punk. Zo staat de muziek van Misconduct omschreven op de webpagina van I Scream Records (ja, ik vind hem ook leuk đ ).
Mijzelf kennende geloof ik dat dan bij voorbaat niet, omdat ik het eerst graag zélf allemaal wil horen. Maar goed, ik neem het ze niet kwalijk (en u ook niet), want, om redenen ons allemaal welbekend, hangen we graag labels aan alles. Ook aan Misconduct, dus. Zelf dus: melodic hardcore punk.
Na het beluisteren van bijna de helft van alle twaalf tracks, kan ik aan de hand van die omschrijving kan ik het volgende zeggen. Melodic? Ja. Hardcore? Nee. Punk? Een heel klein beetje. Leuk? Jazeker.
Misconduct ramt lekker door. Eerlijke liedjes, met, tja, van alles een beetje wat. Hardcore is het niet. Maar wacht eens! Misschien bedoelen ze wel: hardcore-punk. Met een streepje. Niet dat het allebĂ©i is, maar dat de pĂșnk hardcore is. Oh, dat zou kunnen, natuurlijk. Maar dat is het niet.
Het is wel een leuke plaat, maar iets te netjes en er is teveel tijd gestoken in het afmixen, want alle scherpe kantjes zijn er van af. Jammer. Daardoor klinkt de plaat prima, maar niet ruig – ondanks het vette karakter van de nummers; snel en hard. Het timbre van de stem van de zanger doet me denken aan dat van Phil Solem van The Rembrandts. Zeer schoon, maar niet onder de noemer hardcorepunk
Melodisch is One Step Closer wel, het zijn alle 12 leuke liedjes, als je er van houdt. Green Day is ook zo’n bandje geworden (waren vroeger beter, maar dat terzijde). En ach, wat zou u mij geloven? Van mij krijgen ze een 7,5/10. Maar oordeelt u vooral ook even zelf: hier de video van: Closer (nummer 2 van de cd). (7,5/10)
