Een erg prettige Rockabilly plaat van The Peacocks lag vanmorgen in mijn postvakje. Lang geleden dat ik in de jaren ’00 een dergelijke plaat ben tegengekomen die niet alleen de Rockabilly-traditie hoog tracht te houden, maar daar ook nog eens in slaagt! Na de helft geluisterd te hebben (15 nummers in totaal, ik ben dus bij nummer 7, op de helft) kan ik The Peacocks nu al een 8/10 geven. En terwijl ik tik, luister ik naar de resterende 7,5 nummers. En bij nummer 8 verandert er niets aan mijn eerste indruk. Een goede zanger, die zijn woorden netjes op een rijtje heeft, een fijne gitarist die doet wat hij moet doen. Geen fratsen. Een erg goed geluid en een uiterst fijne eindmix.
U moet weten dat van de bands die ik voorgeschoteld krijg niet altijd de voorgeschiedenis ken (of wil kennen). Een voor- en nadeel. Het is maar hoe u het in wilt vullen. Vandaag kreeg ik The Peacocks op mijn dak. En daar ben ik nu toevallig eens heel erg blij mee! Want de The Peacocks is een bandje waarvan de muziek mij uiterst fijn in de oren klinkt. Zo fijn dat ik de cd zou gaan kopen, ware het niet dat ik hem al heb gekregen.
Rockabilly, nu ik de rest ook heb gehoord, tja, is het dat wel? Het is misschien niet helemaal de waarheid, maar ik kom wel in de buurt. Laten we zeggen dat Batmobile, The Meteors en Archie Rockabilly (Psychobilly) is en dat The Peacocks dan een mengeling zijn van deze bands en The Rembrandts. Kunt u daar wat mee? Slapping bass, heerlijk up-tempo en een erg goede zanger. Ik ben vóór. (9/10)
