Het is de eerste keer dat ik in Rotterdam naar een concert ga dus is het een beetje zoeken naar Rotown. Mijn 9292ov Pro-app leidt mij eerst via twee verschillende tram- en metroverbindingen om maar als ik weer bovengronds ben aanbeland zie ik op een steenworp afstand een neonbord aan een muur hangen die heen en weer flikkert tussen “Food & Drinks” en “Rotown”.
Opgelucht dat ik eindelijk mijn bestemming bereikt heb wandel ik naar de deur waar een A4’tje op is geplakt met de tekst: “Zaal gesloten i.v.m. soundcheck, de bar is wel open” en een pijl wijst mij naar de deur ernaast en de weg naar een koud biertje. Nadat ik de laatste druppels naar binnen gegoten heb wandel ik weer naar buiten waar ik achteraansluit in de rij en wacht tot ik me bij de deurjuffrouw mag melden. Mijn ogen dwalen door het kleine zaaltje terwijl ik een nieuw biertje nuttig en maak wat kleine aantekeningen op mijn blocnote over de overdaad van mannen in houthakkersoverhemden totdat de inkt in mijn pen niet meer voorradig is. Een binnensmondse vloek kan ik niet onderdrukken en besluit maar om de barman een pen te ontfutselen. Gelukkig hoef ik hem niet om te kopen of te bedreigen maar helpt hij mij met liefde uit de brand.
Het blijkt dat ik net op tijd was want de band komt op en na een kortaf “Hello” van de zanger begint Veronica Falls met spelen. Roxanne en James nemen de gitaar en zangpartijen op zich terwijl Marion de band van de baslijnen voorziet en Patrick zich achter het kleine drumstel probeert te verschuilen en de backing vocals voor zijn rekening neemt. Ze starten de avond met ‘Right Side of My Brain’ en de zaal knikt gewillig mee op de maat. Na twee nummers worden de gitaren gestemd en de schroefjes van het drumstel aangedraaid en Patrick meldt dat het voor hen de eerste keer is dat ze in Rotterdam spelen waarna het volgende nummer wordt ingestart. Tijdens het spelen kijkt James door zijn krullende pony over het publiek heen en lijkt een beetje ongemakkelijk.
Terwijl zijn bandgenoten allemaal een beetje en 60’s outfit aan hebben valt James een beetje buiten de boot in zijn lichtblauwe overhemd met grote witte polkadots die mij een beetje aan een kinderdekbed doen denken. Bad Feeling is het vijfde nummer op de setlist en de openingsmaten doen een beetje aan als een westernfilm waarin een man en zijn paard over de prairie draven. Even later zet Marion, die met haar haar dat over een oog valt aan Emily the Strange doet denken, een basloopje in wat verdacht veel lijkt op die van The Ramones in ‘Blitzkrieg Bop’ maar uitmond in ‘The Box’. De sfeer in de zaal is dromerig en relaxed terwijl de rookmachine de zaal volpompt en wanneer ik een blik naar achter werp merk ik dat het publiek als professionele shoegazers allemaal alleen maar een beetje met hun hoofd bewegen totdat het eind van het concert nadert en vier mensen besluiten een pit te beginnen.
Een leuk idee, maar blijkbaar niet een waar veel behoefte aan is want niemand mengt zich in de pit en na een nummer houden zij het ook voor gezien. De band eindigt hun set met ‘Come on Over’, ook het laaste nummer op hun album, en komt na een minuutje al weer terug voor een toegift van één nummer. De met indiepop gemixte lo-fi van Veronica Falls roepen al gauw vergelijkingen op met The Pains of Being Pure at Heart en Vivian Girls maar het is nou eenmaal zo dat alle lo-fi bands op elkaar lijken, daar is het nou eenmaal lo-fi voor. Na de geleende pen netjes geretouneerd te hebben koop ik een CD die ik laat signeren en verlaat Rotown na een leuke avond en een goed concert om de trein terug naar huis te nemen.
