Vrijdagavond stond Luka Cruysberghs in het Cultureel Centrum van Leopoldsburg. Anders dan anders, nu in een traditioneel uitziende concertzaal, maar toch een die een vertrouwde setting bood voor haar optreden. De zaal bleek een geschikte omgeving voor de intimiteit die Cruysberghs’ muziek vraagt, en het optreden verliep technisch vlekkeloos. De akoestiek van de zaal kwam goed tot zijn recht en liet zowel de subtiliteiten van haar stem als de begeleiding mooi naar voren komen. Het optreden toonde een artiest die comfortabel is met haar eigen stem en verhaal. De concertzaal bleek een perfecte match voor de intimiteit van haar muziek, en het publiek reageerde warm.
Luka Cruysberghs was van april 2018 tot november 2020 zangeres van Hooverphonic. Op achttienjarige leeftijd toerde de Leuvense met de band door Europa, de Verenigde Staten en Japan, een ervaring die ongetwijfeld haar muzikale bagage heeft verrijkt. Na haar vertrek bij Hooverphonic koos ze voor een onafhankelijk traject, waarbij ze nu werkt met een klein en hecht team.
In 2024 nam ze deel aan Sing Again en toerde ze met de voorstelling De Affiche, waarin liedjes van het Torhout-Werchter festival van 1989 centraal stonden. Als soloartiest gebruikt ze haar muziek als een persoonlijke uitlaatklep voor thema’s die haar diep raken, wat resulteert in een oprecht en herkenbaar geluid.
De setlist bevatte eigen werk, afgewisseld met bekende covers. Met een Eurythmics-klassieker als ‘Sweet Dreams’ als opener zette ze meteen de toon, gevolgd door eigen nummers als ‘Not Too Late’ en ‘My Home’. Wat vooral opviel, was een subtiele verschuiving in Cruysberghs’ aanpak. Ze heeft een heel herkenbare manier van zingen, een talent om nummers volledig eigen te maken. Live leek ze die expressieve signatuur echter bewust wat te hebben afgevlakt, subtieler te hebben gemaakt. De keuze voor covers was niet willekeurig. Zowel de Eurythmics als ABBA pasten naadloos in haar eigen stijl, waarbij ze de nummers niet zomaar nabootste maar echt tot de hare maakte.
Tussen ‘WWWW’ en ‘Insomnia’ door klonk ABBA’s ‘Lay All Your Love on Me’, voordat nummers als ‘Get You Off My Mind’, ‘Need You in the Light’ en het opvallende ‘Habibi’ de diepgang van haar repertoire toonden. Er klonk een zekere verfijning door, misschien een volwassener wordende stijl. Waar ze vroeger wellicht meer nadruk legde op expressieve uitbarstingen en nadrukkelijke interpretatie, koos ze nu voor meer ingetogenheid en nuance. Dit is geen verlies aan kracht, maar eerder een teken van groeiend vakmanschap. Het roept de vraag op of dit een bewuste artistieke keuze is of een natuurlijke evolutie. Via ‘Love Me Now’, ‘Paper’ en ‘Lied To You’ sloot ze af met ‘FOMO’, een passend slot voor een avond vol muzikale eerlijkheid.
Het werkt en getuigt van een artiest die zich niet kopiëert maar blijft ontwikkelen. Het zal interessant worden om te zien waar Luka haar muzikale reis haar nog naartoe brengt.
Foto’s (c) Vic Geurts
