Het was nog geen drie uur ’s middags toen de eerste zweetdruppels al prikten in de ogen van de vroege festivalbezoekers. Met temperaturen tegen de 30 graden, beloofde Spoorpark Live Festival een letterlijk heet spektakel te worden. Maar voor wie de hitte trotseerde, had een dag van jewelste! Vanaf de allereerste noot van lokaal talent SUUS tot de laatste disco-beat van levende legende Nile Rodgers, werd het een dag waarop Tilburg danste, zong en vooral genoot van een line-up die geen enkel muzikaal steentje onbedekt liet.
Lokaal Talent Opent Sterk
De middag begon veelbelovend met SUUS op de Second Stage. De jonge artieste van de Tilburgse Rockacademie, waar vandaan anders, toonde meteen waarom lokaal talent een podium verdient op dit festival. Een leuke indie pop set, waarbij retro sounds moeiteloos samenvloeiden met moderne klanken, zette de perfecte toon. Voor fans van Olivia Rodrigo en Sabrina Carpenter was het een leuke set, en SUUS toonde de belofte die de Nederlandse popscene in huis heeft. Hoewel de hitte nog draaglijk was in deze vroege fase van de dag, was de energie van SUUS en haar band al aanstekelijk genoeg om de eerste festivalgangers uit hun luie stoelen te krijgen.
Ilse DeLange: Nashville in Tilburg
Om drie uur betrad Ilse DeLange het hoofdpodium, en meteen werd duidelijk waarom zij al meer dan 25 jaar een van de populairste zangeressen van Nederland is. Spontaan en energiek bracht zij het gevoel van Nashville naar Tilburg. Haar set was een perfecte mix van haar bekendste hits en covers, waarbij vooral haar vertolking van Dolly Partons ‘Jolene’ voluit werd meegezongen door het publiek.
Ilse’s herkenbare en aanstekelijke stem sneed moeiteloos door de zomerse bries, terwijl liedjes als ‘So Incredible’ en ‘Miracle’ het publiek deed meezingen onder de brandende zon. Haar evolutie van country naar pop was duidelijk hoorbaar, maar de emotie die haar muziek altijd heeft gekenmerkt, was nog steeds aanwezig. Ondanks de hitte bleef ze energiek en betrokken, regelmatig interactie zoekend met het publiek, hoewel de afstand tussen podium en publiek voor echte interactie wellicht te groot was.
De Zweefclub: Absurditeit In De Hitte
De Second Stage kreeg vervolgens het excentrieke gezelschap van De Zweefclub op het podium, de winnaars van de Grote Prijs van Nederland. Een band die zich niet laat definiëren. Hun mix van new wave, punk en een flinke dosis Nederlandse humor was precies wat het publiek nodig had om de oplopende temperatuur te vergeten. Hun bewering dat hun muziek voor 34% over vliegeren gaat en 5% over uitslapen, leek in deze hitte bijzonder toepasselijk. Voor de nieuwere generatie Nederlandse muziek is De Zweefclub absoluut een goede nieuwkomer. De oudere generatie luisterde liever van verderaf, genietend van een drankje of een pizzaatje.
Marc Broussard: Bayou Soul Onder de Brandende Zon
Toen Marc Broussard rond kwart voor vijf het hoofdpodium betrad, waren bij de meeste bezoekers hun T-shirts al doorweekt van het zweet. Zo warm was het. Maar de Louisiana-born muzikant leek precies thuis te voelen in deze tropische omstandigheden. Zijn ‘bayou soul’, die onweerstaanbare mix van roots, R&B, rock, delta-blues en gospel, paste perfect bij de zweterige, intense sfeer die het festival inmiddels had gekregen. Songs als ‘Cry To Me’, ‘Love And Happiness’ en ‘Home’ klonken warm en gloedvol, letterlijk en figuurlijk. Broussards stem, recht uit het hart komend, leek nog voller en emotioneler in de hitte. Zijn Southern soul vond een perfect decor in het broeiende Tilburg, waar het publiek nu werkelijk alle remmen losliet en volop danste, ondanks de extreme temperaturen. Niet de grootste hits, wel authentiek.
Zo Lief: Dromerige Afkoeling
De Second Stage bood vervolgens enige mentale afkoeling met Zo Lief, het duo van Laura Chen en James Attwood. Hun hypnotiserende, caleidoscopische geluid zorgde voor een welkome adempauze in de intense dag. Hun fluweelzachte vocalen en fuzzy gitaren, gecombineerd met invloeden uit psychedelica en dream pop, creëerden een bijna meditatieve sfeer. Hoewel het fysiek nog altijd bloedheet was, lukte het Zo Lief om het publiek even mee te nemen naar koelere, dromerigere oorden. Hun tracks van de EP ‘Believe What You Believe’ klonken nog mooier in deze natuurlijke sauna dan op plaat, waarbij de hitte een extra dimensie gaf aan hun already atmospheric sound.
Racoon: Hittegolf van Emoties
Maar echte afkoeling was er niet bij toen Racoon om half zeven het hoofdpodium overnam. De Zeeuwse band stond op het heetste moment van de dag geprogrammeerd. De Zeeuwen brachten een mix van nieuwe en oude hits. ‘Het Is Al Laat Toch’ klonk bijna ironisch in deze context, zo vroeg op de avond en de hitte begon zijn tol te eisen. Maar toen ‘Oceaan’ werd ingezet, leek het alsof het hele publiek daadwerkelijk verkoeling zocht in die metaforische oceaan. ‘Feel Like Flying’ was, ondanks alle hits die de band inmiddels heeft gehad, het grote hoogtepunt. Frontman Bart van der Weide bleef teksten aanpassen en de hilariteit tussen de mannen zorgde voor een ontspannen sfeer, waardoor zelfs de mindere fans van de band enorm konden genieten van de band. Liedjes als ‘Liverpool Rain’ klonken bijna sarcastisch, rain was het laatste waar iemand op dat moment aan dacht. Maar de emotionele kracht van hun grote hit ‘Love You More’ deed sommigen smelten, ook zonder de zon.
The Grand East: Zwetende Rock ’n Roll
De Second Stage kreeg vervolgens bezoek van The Grand East, een band die beweerde door heel Europa te hebben gezworven, maar deze Tilburgse hitte overtroef waarschijnlijk alles wat ze eerder hadden meegemaakt. Hun energieke rock, geworteld in de jaren 60 en 70 maar aangevuld met 80s synthwave en 90s garagerock, creëerde een explosieve combinatie met de tropische temperaturen. Frontman Arthur Akkermans was inderdaad uitzinnig, zoals aangekondigd, maar nu badend in werkelijk oceanen van zweet. Het publiek, ook al onder zijn bezielde leiding, zocht echter wanhopig naar elke vorm van verkoeling.
Sophie Ellis-Bextor: Disco Queen in de Desert
En toen was het tijd voor Sophie Ellis-Bextor. Als er één artiest was die gemaakt leek voor deze tropische omstandigheden, dan was zij het wel. Haar disco- en dance-roots, gecombineerd met haar onverwoestbare energie, maakten van haar optreden misschien wel het hoogtepunt van de dag. Sophie was, zoals aangekondigd, extreem energiek en danste inderdaad het hele uur over het hele podium. Haar benen vlogen regelmatig de lucht in en zij leek werkelijk onvermoeibaar. En dat mag toch wel een wonder genoemd worden in deze hitte. Haar setlist was een masterclass in hoe je een oververhit publiek aan het dansen krijgt en houdt.
‘Take Me Home’ opende de set, en velen in het publiek hadden waarschijnlijk liever een airconditioning dan een dancefloor. Maar Sophie’s charisma en energie waren zo aanstekelijk dat weerstand futiel was. ‘Hypnotized’ klonk letterlijk hypnotiserend in de warme avondlucht, terwijl haar medley het publiek een adembenemende tour door haar discografie gaf. ‘Freedom’, gecombineerd met een snippet van Donna Summer’s ‘I Feel Love’, was het perfecte disco-recept voor deze tropische avond. De herkenning van die iconische baseline zorgde ervoor dat zelfs de meest uitgeputte festivalgangers weer energie vonden.
Haar cover van Madonna’s ‘Like A Prayer’ was een religieuze ervaring in meerdere opzichten, het publiek bad bijna letterlijk om verkoeling, maar kreeg in plaats daarvan pure disco. En stilstaan was onmogelijk! Afgesloten werd natuurlijk met haar megahit ‘Murder on the Dancefloor’, dat in Tilburg ontplofte het in een hittegolf van pure vreugde en zweet. Sophie Ellis-Bextor bewees dat echte professionals zich door niets laten tegenhouden. En binnenkort komt ze gewoon terug naar Nederland voor enkele solo-concerten.
Splendid: Explosieve Finale van het Voorprogramma
De Second Stage sloot af met Splendid. Patrick Schmitz en zijn mannen leverden een explosieve show af die het publiek letterlijk deed ontploffen van energie, ondanks de vermoeidheid en hitte. Hun advies om veters te strikken en slippers vast te tapen aan je voeten was meer dan toepasselijk, in deze hitte was elk stukje comfort belangrijk, maar stilstaan was geen optie bij Splendid. De vonken spatten inderdaad van het podium af, hoewel het onduidelijk was of dat van de muziek kwam of van de letterlijke hitte die inmiddels van alle oppervlakken afsloeg. Het was echter zonde voor de band dat het gros van het publiek hun show moest missen, om zo ver mogelijk vooraan te staan bij de afsluiter van het festival.
Nile Rodgers & Chic: Legendarische Afsluiting
Om half elf was het tijd voor de man waar iedereen op had gewacht: Nile Rodgers. Als er één persoon was die ervaring had met hot en funky, dan was hij het wel. De inmiddels 71-jarige legende betrad het podium alsof de hitte voor hem geen enkele uitdaging vormde – wat natuurlijk ook niet zo was voor iemand die zijn hele carrière hits had gemaakt die gemaakt waren om te dansen, ongeacht de omstandigheden.
De setlist was een lesje disco, funk en popgeschiedenis. ‘Le Freak’ opende de set en het hele publiek, inmiddels half verbrand maar onvermoeibaar, ging compleet los. ‘Everybody Dance’ was meer een bevel dan een suggestie, en het publiek gehoorzaamde gretig. Wat opviel was inderdaad hoe gewoon Nile Rodgers was gebleven. Hier stond een man die had samengewerkt met Michael Jackson, Madonna, David Bowie en Beyoncé, maar hij straalde de warmte en authenticiteit uit van iemand die oprecht geniet van wat hij doet. Zijn interactie met het magistrale bassmonster Jerry Barnes was een waar hoogtepunt. Hun battles waren een masterclass in muzikale communicatie, waarbij het leek alsof ze een privégesprek voerden via hun instrumenten. Of ze nu tegenover elkaar stonden, met de ruggen tegen elkaar geleund, of beiden aan een andere kant van het podium stonden. De twee volden elkaar aan als waren ze een Siamese tweeling.
Ken Gioffre op saxofoon en Steve Jankowski op trompet bliezen alsof het hun laatste adem was, wat in deze hitte bijna letterlijk zo aanvoelde. Maar hun passie en enthousiasme was ongeëvenaard, en zij gaven elke hit een extra dimensie die alleen live mogelijk is. De covers waren briljant gekozen. Covers van artiesten die door Rodgers zelf geschreven of geproduceerd waren en vrijwel overal had de gitarist een verhaal bij. Diana Ross’ ‘I’m Coming Out’ en ‘Upside Down’ lieten horen hoe Nile’s productie deze songs had gedefinieerd. Sister Sledge’s ‘He’s The Greatest Dancer’ en ‘We Are Family’ transformeerden het publiek in een grote, zwetende, maar gelukkige familie.
Madonna’s ‘Like A Virgin’ en ‘Material Girl’ waren ook al weer zo’n hoogtepunt, waarbij Nile’s iconische gitaarwerk deze hits een compleet nieuwe dimensie gaf. David Bowie’s ‘Modern Love’ en ‘Let’s Dance’ waren emotionele momenten, vooral het laatste nummer, waarbij het publiek werkelijk danste alsof hun leven ervan afhing.
De Daft Punk covers ‘Get Lucky’ en ‘Lose Yourself To Dance’ bewezen hoe tijdloos Nile’s sound is, muziek die hij decennia geleden creëerde, klonk nog altijd fris en relevant. Maar het absolute hoogtepunt was natuurlijk de afsluiting: de moddervette bassolo die overging in ‘Rapper’s Delight’ en uiteindelijk uitmondde in Chic’s eigen ‘Good Times’. Dit was muziekgeschiedenis, hier hoorde je de basis van de hiphop, de wortels van de dance muziek, de fundamenten van alles wat populaire muziek de laatste decennia heeft gedefinieerd.
Jerry Barnes’ bassolo was inderdaad beestachtig, zijn vingers dansten over de snaren alsof de hitte hem extra energie gaf in plaats van afnam. En toen die iconische ‘Good Times’ bassline begon, was het alsof de hele dag hiernaartoe had geleid. Het publiek, uitgeput maar extatisch, gaf alles wat ze nog hadden. Was Nile Rodgers de iconische frontman, Barnes was de man die de band droeg.
Toen de laatste noten van ‘Good Times’ wegstierven in de warme Tilburgse nacht, bleef het publiek nog minutenlang klappen en juichen, tevergeefs hopende op een toegift. Nile Rodgers, het zweet van zijn voorhoofd wegvegend maar breed glimlachend, signeerde nog enkele items voor fans. Deze geste, zo simpel maar zo betekenisvol, symboliseerde hoe de man was: Legendarisch maar oh, zo gewoon gebleven.
Spoorpark Live Festival 2025 was een dag die bewees dat goede muziek alle natuurlijke elementen overwint. Terwijl de temperatuur tegen recordhoogtes aan schuurde, bereikte de muzikale kwaliteit ook ongekende hoogten. Van de lokale charme van SUUS tot de wereldwijde allure van Nile Rodgers, van de Nederlandse emotie van Racoon tot de Britse disco-perfectie van Sophie Ellis-Bextor – elke artiest had zijn eigen unieke bijdrage geleverd aan een dag die niemand snel zou vergeten.
Terwijl de bezoekers uitgeput maar voldaan naar huis strompelden, was één ding zeker: Spoorpark Live Festival had zich definitief gevestigd als een van de hoogtepunten van de Nederlandse festivalzomer. Een dag waarop Tilburg letterlijk en figuurlijk op zijn heetst was, en waarop de muziek nog heter was dan het weer. En dat op wellicht de mooiste festival locatie van Nederland. Spoorpark Live Festival 2024: hot in alle betekenissen van het woord.
Foto’s (c) Stefanie Portegies